Een paar jaar geleden had ik er al een punt achter en een dikke streep onder gezet. Van mij hoefde het niet meer. Ik had mijn buik vol van alle kitsch, camp en uitvergroot drama plus de vriendjespolitiek die er dubbel en dik bovenop lag. Het oorspronkelijk uitgangspunt van een competitie, een concours van hoge muzikale kwaliteit en liedjes die echt gehoord mochten worden, was ver achter de horizon verdwenen en daarmee ook buiten mijn gezichtsveld geraakt. Het Eurovisie Songfestival had zichzelf volledig overleefd, met ook nog eens een Nederlandse inbreng die jaren achtereen werkelijk nergens op leek, dus elke interesse van mijn kant daarmee totaal om zeep hielp. Ik kon mijn tijd waarachtig wel beter besteden dan naar die opgeklopte flauwekul te kijken. Ik wilde mezelf nog wel een beetje serieus blijven nemen, was de reden van mijn afhaken. Tot vorig jaar onze deelneemster Anouk op de proppen kwam met een liedje dat het aanhoren absoluut waard was en waarbij het nauwelijks van belang was of het ook de beoogde finaleplaats en de punten in de wacht zou slepen.
Nederland werd weer eens op niveau vertegenwoordigd op het internationale podium van de lichte muziek. Eigenzinnig en onderscheidend. Waardoor weer een vlammetje bij mij begon te flakkeren, dat dit jaar alweer snel doofde omdat naar mijn idee de Nederlandse inzending zoals te doen gebruikelijk weer ouderwets zouteloos was. Een beetje country, een beetje pop, Ilse de Lange en Waylon. Braver dan braaf kon het in mijn beleving niet. Zodat ook deze versie van het Songfestival aan mij niet was besteed ondanks pleidooien om toch eens extra naar dat Nederlandse liedje te luisteren. Welke dus aan dovemansoren waren gericht. Eigenwijsheid blijkt ook een kunst merkte ik daarom vanochtend tot mijn schande toen ik, na gelezen te hebben over het Nederlandse succes, het liedje van Ilse de Lange en Waylon alsnog eens heb beluisterd. Om vervolgens te concluderen dat het toch wat heeft, misschien zelfs wel kansrijk is en dat nederigheid mij ook eens past na zo vaak wat hoog van de toren te hebben geblazen. Gelukkig dat vergissen menselijk is en dat zulk inzicht met de jaren wat sneller komt.
robschimmert 
Het is niet echt slecht maar het pakt je niet.
Het pakt mij juist wel. Had het gisterenavond gelijk in mijn hoofd.
Ik sluit me bij Mack aan, en ik krijg het er ook niet uit. Iedereen kraakte het lied af en beweerd nu dat het een kans maakt… Lijkt wel een beetje op Wilders en de verkiezingen. Niemand heeft erop gestemd, maar toch heeft hij zoveel stemmen.
Vanaf het begin bij DWDD vond ik het een prachtige song en ik begreep de mensen niet die het afkraakten, een klein lied, zuiver gezongen met hart en ziel.
Dus je gaat nu een hele avond kijken naar kitsch, camp en uitvergroot drama plus de vriendjespolitiek die er dubbel en dik bovenop ligt?
Als de vraag een conlusie inhoudt, dan is ze toch wel voorbarig.