Het is mogelijk een netelig onderwerp. Toch waag ik het erop om wat tegels te lichten om zo een maatschappelijke onderstroom zichtbaar te maken waar ik het al met al best lastig mee heb. Niet dat ik er wakker van lig, maar echt blij word ik niet van een stemming die ik de laatste jaren meer en meer in onze samenleving proef en waarvan ik het gevoel heb dat ze paralel loopt met of misschien wel veroorzaakt wordt door de welvaart en het goede leven dat de grote meerderheid van ons, of het nou crisis is of niet, ten deel blijft vallen, dat de meesten van ons blijft toelachen. Zonder dat ik de indruk krijg dat dat nog echte dankbaarheid oproept. Wie staat er nog stil bij al onze verworvenheden die er teveel zijn om ze hier omstandig op te sommen? Het hoort er gewoon bij. Het is allemaal niets bijzonders meer, die rijk voorziene schappen in onze supermarkten waar zoveel keus is dat we het vaker al niet meer weten en dus maar datgene grijpen wat het dichtst bij de hand ligt zonder nog naar een prijs te kijken. Dat is allang geen leidraad meer bij ons economisch handelen, bij het doen van onze boodshappen. Op de kleintjes hoeven we immers niet meer te letten nu we het breder dan breed hebben gekregen. En dan trek ik nog niet eens de vergelijking met die miljarden elders op de wereld die het met een schaaltje rijst per dag moeten doen. Daarmee wil ik onze pret niet bederven als ik dat al kan bij al diegenen die het verleerd hebben om bij hun eigen rijkdom en het verschil met de havenots stil te staan.
Omdat de overvloed waarin wij leven en waar meer, meer en nog meer de enige maatstaf is geworden, een vanzelfsprekendheid is geworden, een recht dat wij met werken hebben verworven. Zodat iedere gedachte of twijfel daarover alleen maar weggewoven wordt en tegelijk afgedaan als de zoveelste poging om moeilijk te doen over iets dat nu eenmaal zo is en waaraan ook niets veranderd mag worden omdat het zoveel als verworven rechten zijn. Waardoor het meer dan logisch dat men steeds meer gefixeerd raakt op de materie in de vorm van bezit en geld en daarom ook hevig gepikeerd en geemotioneerd raakt als er of wordt beknibbeld, bezuinigd of zelfs gekort op de alleszins royale aanvullende pensioenen of als men konstateert dat de buurman of die verre vriend zich verlekkeren mag aan een fikse bonus. Dan is het land echt te klein en wordt het denken nog krapper bemeten. Dan zijn de rapen waarachtig gaar en is sprake van serieuze problemen die alle redelijkheid en verhoudingen te buiten en te boven gaan. Want niets zo pijnlijk en moeilijk om iets af te staan van de overvloed waar men zich dagelijks te goed aan kan doen en dat daarmee als een recht wordt ervaren. Wat alle perken te buiten gaat en met ethiek niets te maken heeft zolang men blijft hameren op dat vermeende recht en niet het fatsoen heeft om de eigen welvaart een voorrecht te noemen. Dat wilde ik kwijt en daarover moest ik toch even moraliseren.
robschimmert 
Nou, maar er zijn inmiddels ook in dit nog steeds welvarende landje veel mensen die enorme moeite hebben de eindjes aan elkaar te knopen. Dat is in de jaren negentig begonnen, de groei van een substantiële groep mensen die het inderdaad verdomd goed hebben, maar tegelijkertijd die van een groep die definitief achterbleef.
En als je leest wat een klein aandeel van de mensen een enorm aandeel van het vermogen in dit labnd hebben, iets van 10% die 60% bezit, dan klopt er toch iets niet.
Jij hebt je carrière gehad in een mooie tijd dat Nederland een enigszins redelijk egalitair land was, Rob, maar dat is nu net gedurende de laatste 15 jaar sterk aan het veranderen.
Dat weet ik. Maar ik klaag de vanzelfsprekendheid aan waarmee mensen zich in welvaart baden. Zonder aarzeling, laat staan de gedahten aan al diegenen die niet hetzelfde voorrecht hebben. Met die houding heb ik reuze veel moeite, te meer omdat ik momenteel zelf ook ervaar dat ik financieel meer dan ruim geneog in mijn jasje. En daar ben ik dankbaar voor zonder het dan ook in alle opzichten en voor iedereen duidelijk breed te laten hangen. Met zo’n houding en mentaliteit heb ik helemaal niets.
Ik kan er een hoop woorden aan vuil maken, dat doe ik niet, want het is een blog naar mijn hart… Chapeau
Ik vind dat de mensen enorm materialistisch zijn geworden. Meer dan ooit, lijkt het mij. Het is nooit genoeg, en het verrijken mag ten koste gaan van wezenlijk leefgenot. Want wie 24/7 bezig is met het vergaren van geld (en macht en helaas dus kennelijk ook aanzien) heeft geen tijd over om te leven. Een degradatie van de beschaving.
Niet alle pensioenen zijn ruim bemeten.