Kat in een vreemd pakhuis

Het zal mij niet alleen overkomen zijn. Het is namelijk inherent aan de deelname aan het sociaal verkeer zoals dat onder andere vorm krijgt op feestjes, verjaardagen en recepties. Wie daar geregeld zijn of haar gezicht laat zien, loopt er onherroepelijk tegenaan en kent daarom vast dat onzalig gevoel, dat ongemak dat ontstaat op het moment van ergens binnenkomen en van verwelkomd worden met de obligate begroeting en uiting van vreugde dat je ook gekomen bent. Waarna je aan je lot wordt overgelaten en je weg in het al aanwezige gezelschap moet zien te vinden. Wat allesbehalve een meevaller blijkt omdat je ondanks hevig reikhalzen geen enkel aanknopingspunt in de vorm van een bekend gezicht weet te ontdekken. Met als gevolg dat zich al de eerste donkere wolken van dreigende allenigheid gedurende de komende twee uur boven je hoofd beginnen samen te pakken en zich allengs en eigenlijk sneller dan je dacht, ontwikkelen tot die beklemmende ellende van verzopen raken in zo’n menigte van ruggen en onbekende smoelen die uitsluitend langs je heen lijken te kijken. Moederziel alleen en verlaten ben je daar dan zonder uitzicht op een knikje of een tot jou gesproken woord. De enige bevrijding, hoewel geen opluchting, biedt de bediening die met de bladen drank en amuses rond gaat en dus een break brengt in die groeiende beklemming van de verveling die bij dat bestaan van dat gevoel van een kat in vreemd pakhuis blijkt te horen.

Met het vooral vroeger toch wel eens voor mij dreigend gevaar dat die drankjes de reddende engelen werden in die sfeer dat ik daar in mijn eentje stond te verpieteren. Bij gebrek aan een echte gesprekspartner wilde het nog wel eens gebeuren dat de biertjes dus mijn vrienden werden en mij hielpen om deze of gene die op zo’n feest aanwezig was, aan te klampen om daartegen mijn ter plekke ontstane wijsheden te oreren of te debiteren. Of mij dat dan in dank werd afgenomen, is mij nooit duidelijk geworden en is zelfs in het zwarte gat van mijn geheugen gevallen. Goede sier maakte ik in elk geval niet met zulke pogingen om vooral ook bij de feestende meute te horen. Terwijl ik aan de andere kant vaker ook met de staart tussen mijn benen en een stuk in de kraag ben afgedropen, als ik weer eens merkte dat ik geen party-animal was en met stomheid geslagen was, als ik er noodzakelijkerwijs het zwijgen toe moest doen omdat ik dus niemand kende aan wie ik iets had te melden. Hoewel ik er langzamerhand wel zeker van ben dat ik niet alleen veroordeeld was en ben tot dit onzalig lot, zij het dat ieder wel weer andere oplossingen voor zo’n in feite luxeprobleem zal weten aan te dragen.

Advertentie