De winst van Terpstra

Het kan niet aan de geringste twijfel onderhevig zijn dat hij een plaats in mijn portret van de dag dik verdient. Als je na tien jaar de eerste Nederlander bent die een wielerklassieker van formaat wint en dat ook nog op een afgetekende wijze doet. Wat zoveel wil zeggen dat je in je eentje als eerste aan de finish komt met een royale voorsprong op een achtervolgende groep met daarin alleen maar favorieten en klasbakken die getoond hebben wel raad te weten met de ontberingen, de kasseien en modder plus tegenwind die Parijs – Roubaix altijd in petto heeft voor het wielerpeloton. Die prestatie werd gisteren geleverd door onze landgenoot Niki Terpstra, die hoewel minder getalenteerd dan wielrenners als Robert Gesink en Bauke Mollema, toch maar mooi boven zichzelf uitsteeg en de klassieker die nauw verbonden is met de Hel van het Noorden, aan zijn palmares wist toe te voegen zonder daarbij zijn spreekwoordelijke Noordhollandse nuchterheid te verliezen.

Wat zoveel wil zeggen dat hij dus meteen na de eerste euforie overging op de van hem zo bekende relativering door Parijs – Roubaix te kwalificeren als een gewone en eigenlijk stomme koers, die je best kunt winnen als je maar je ogen open houdt en ervoor zorgt om je neus aan het venster te houden. Alsof de voormalige weblogger in hem weer tot leven kwam, op het moment dat hij snel tot de aardse werkelijkheid terug keerde. Wat echter niet wegneemt dat Niki Terpstra dus een historische overwinning in de Hel van het Noorden haalde, met dank aan zijn koersinzicht, moed en atletisch vermogen. Want een dergelijke koers kan onmogelijk met geluk of bij toeval gewonnen worden. Daarvoor zijn kwaliteit, klasse en ook talent een vereiste, hoezeer Niki Terpstra ook relativeert en hoe sympathiek die houding van hem ook is en die hem siert. Zullen we het erop houden dat dat zijn plaats in mijn portret van de dag eens te meer rechtvaardigt, dus bij dezen van harte wordt gerealiseerd?

Advertentie