Vakantie in Zuid-Limburg

Er blijken op de gevorderde leeftijd die ik langzamerhand toch bereikt heb, zich nog alleszins momenten, plaatsen en gelegenheden voor te doen waar voortschrijdend inzicht zich zo maar opeens voor je eigen ogen zichtbaar maakt. Zo durf ik die gewaarwording gerust te noemen die ik vandaag op de flanken van de hellingen rond het Geuldal onderging. De voorwaarden daartoe waren dan ook royaal aanwezig. Zonovergoten heuvels, waarop voortdurend de zweem van bloesempracht en ander bloeiend loof te bewonderen viel, met daarbij ook nog eens velden die geel en rose kleurden door de overvloed aan paarden – en pinksterbloemen. Een stilte die slechts verbroken werd door het ruisen van de Geul en het gekwetter van mussen in hagen en heggen. Met een temperatuur van rond de twintig graden was het vroege lentefeest bijna compleet met dien verstande dat de overrompelende vergezichten vanaf de verschillende plateaus het verdere werk deden om mijn geest in een toestand te krijgen waarin ik mijzelf nog slechts die enige logische vraag kon stellen. Wat had mij toch altijd bezield om deze streek ieder jaar een paar weken te verlaten om mijn vakantie elders te vieren, op een plek die het qua schoonheid en rust bij lange na niet wist te halen bij wat Zuid – Limburg eigenlijk altijd, dus nu ook weer, te bieden heeft. Welke illusie koesterde ik om die keuzes te maken?

Ben ik dan toch al die jaren, bijna veertig jaar, ziende blind en een beetje gek geweest en heb ik de droom nagejaagd dat wat je van ver haalde of ver van huis opzocht, tenminste stukken lekkerder was dan wat je bijna in je voortuin kon vinden? Zo iets moet het haast wel zijn geweest, met daarbij als een doorslaggevende factor dat je je ook nog eens door je omgeving, je werk en je vrienden, op sleeptouw liet nemen en dus gevangen werd door de waan van de dag. Omdat het op feestjes altijd zo lekker wegkletste over vakanties en over de plannen daartoe. En wat heeft het per saldo zo al opgeleverd? In ieder geval voorbij de finish het inzicht dat al die vakanties, hoewel op zich best leuk, in feite bestonden uit het najagen van illusies, als je tenminste in aanmerking neemt wat je telkens voor een fraaie omgeving achter je liet, waar je even goed je vakantie had kunnen vieren. Maar kennelijk was dat gevoel van thuis te mogen komen plus de erkenning dat de eigen haard met al haar comfort toch goud waard was, de onderliggende reden om al die jaren een paar weken de boel de boel in dat mooie Zuid-Limburg te laten. Met het verkregen besef en de koestering van de schoonheid van mijn woonomgeving, waarvoor het dus nog niet te laat is, vier ik daarom nu alleen nog maar hier mijn vakantie en wissel dat af met een reisje of trip voor een paar dagen naar elders. Wat volgens mij een veel logischer keuze is.

Advertentie