De Partij van de Arrogantie

Het kost mij met de dag meer moeite om nog sympathie en begrip te hebben voor degenen die geacht worden om als eersten het gedachtengoed van de sociaal-democratie in Nederland uit te dragen en te verpersoonlijken. Ondanks de verpletterende nederlaag die bij de gemeenteraadsverkiezingen werd geleden kost het de meeste kopstukken van de Partij van de Arbeid nog altijd de grootst mogelijke moeite om echt nederig te zijn, dus hun houding naar dat verlies aan te passen. Als je met name lieden als Samsom en Spekman hoort, dan lijken zij er nog niet veel van te snappen en kon de naam PvdA wel voor Partij van de Arrogantie staan. De reden van het klits-klets-klandere op 19 maart is kennelijk nog niet tot hen doorgedrongen getuige de hoge toon die zij maar aan blijven slaan, daarbij natuurlijk geholpen door de omstandigheid dat zij door de troebelen binnen de PVV behaaglijk in de luwte kunnen verkeren. De volharding in het eigen gelijk is bijna stuitend te noemen en krijgt nu weer demonische proporties met het naderen van de verkiezingen voor het Europese Parlement. De heren blijven driftig hun eigen gang gaan en in hetzelfde rondje draaien.

Want hoe krijg je het in hemelsnaam verzonnen om een nobody als ene Paul Tang tot lijsttrekker te benoemen en doodleuk een stemmentrekster als Astrid Jongerius, want voormalig voorzitter van de FNV, doodleuk voor die eerste plaats te passeren. Het is toch bijna niet te geloven, te meer niet omdat die Tang op enig moment zijn biezen in de Tweede Kamer kon pakken vanwege bewezen incompetentie. Hij zal zijn plek dan ook nu wel verdiend hebben omdat hij zich tot de inner circle van de hot shots van de PvdA mag rekenen, dus van degenen die echt aan de touwtjes trekken, zoals Samsom en Spekman, die hun lesje niet geleerd blijken te hebben en dat waarschijnlijk ook nooit zullen doen. Omdat ze de overtuiging van het eigen gelijk met de paplepel binnengegoten hebben gekregen en de smaak ervan alleen maar beter werd naarmate de macht dichterbij kwam. Zodat van deze heren, eenmaal beland in het hart van de macht, niets anders meer is te verwachten dan de voortdurende herhaling en bevestiging van het eigen gelijk, die synoniem aan het worden is voor de cultuur van hun partij, de Partij van de Arrogantie. En zie je daar nog maar eens verwant mee te voelen.

Advertentie