Een mooi voorbeeld van hoe begrip en smaak aan inflatie en waardeverandering onderhevig kunnen zijn, wordt wel geleverd door de muziekwereld. En meer in het bijzonder gebeurt dat in de omgeving waar vorm en inhoud wordt gegeven aan een muziekgenre als de jazz. Want met het vorderen der jaren blijkt die muziekvorm, althans wat daaronder verstaan wordt, haar definitie dus,wel heel erg opgerekt te worden. Daar moeten wel commerciële overwegingen aan ten grondslag liggen, omdat met name de organisatie van het North Sea Jazz Festival zich daar in ruime mate en elk jaar meer aan bezondigt. Kwam al in Den Haag, kort na het overlijden van haar grondlegger Paul Acket, daar de klad in en werd de strikte begrenzing van de jazz losgelaten, vermoedelijk om de gehele accomodatie gedurende drie dagen vol te krijgen, sinds de verhuizing van het hele evenement naar Rotterdam is het alleen maar van kwaad tot erger geworden. Met als gevolg dat er nu al ruim van tevoren allerlei attracties en publiekstrekkers worden aangekondigd die onmogelijk door de hardcore-jazzliefhebber als zijn of haar cup of tea aangemerkt zullen kunnen worden.
Dit jaar blijkt het Radio 2 – virus, de verfoeilijke easy-listening-sound, het North Sea Jazz Festival nog meer in zijn greep te hebben gekregen. De weerbarstigheid, het experiment, het ongemak welke toch zo kenmerkend zijn voor de jazz en dus een meer dan toonaangevende rol verdienen tijdens een muziekgebeurtenis die haar naam aan dat genre ontleent, lijken teruggedrongen naar de achterkamers en de kelders van Ahoy in Rotterdam. Omdat die drie dagen, dat het festival duurt, kennelijk vooral leuk en aangenaam moeten zijn en de bezoekers niet te zeer op de proef gesteld mogen worden. Vandaar de vol trots aangekondigde komst van succesnummers als Pharrell Williams, Mavis Staples, Outkast, Al Jarreau en The Isley Brothers, op wie op zich niets aan te merken is. Behalve dan dat de vraag meer dan gerechtvaardigd is wat zij nou precies te zoeken hebben op een North Sea Jazz Festival. Want hun aanwezigheid daar blijft een aanfluiting en een belediging voor de jazz, omdat het in dat genre wel om iets meer gaat dan het simpele deuntje waar deze lieden hun brood mee plegen te verdienen en dat vooral het oor van de luisteraar moet strelen.
robschimmert 
Ja precies, Den Haag is de stad van de Jazz. Verder ken ik nog Jazz in Duketown (Den Bosch) en Jazz in the woods (Apeldoorn) Ben er wel eens geweest, maar ik ben al geen jazz liefhebber maar ik kon ruiken dat het een aanfluiting was. Er liepen mannen met rode broeken rond. Ik heb geen verstand van jazz, vind het ook niet mooi, maar ik begrijp wel wat je bedoelt. Straks komen Nick en Simon er nog en is er weer een traditie om zeep geholpen door de commercie.