Gisteren heb ik na zevenenveertig jaar weer het genoegen mogen beleven om in het Amsterdamse Concertgebouw aanwezig te zijn bij een muzikale uitvoering. Voor een afgeladen zaal met daarin een publiek dat van alle leeftijden bleek te zijn, dus jong en oud, werd de Krönungsmesse en het Requiem van Mozart ten gehore gebracht door The Bach Choir and Orchestra onder leiding van Pieter Jan Leusink. Waarmee nog eens ten overvloede bewezen werd dat er veel en veel meer is dan Sky Radio, Radio 2 en 3 plus alle geleuter daarbij en eromheen, met ook een belangstelling daarvoor die zich absoluut niet beperkt tot de kategorie van senioren en/of vijftig plus. Wat dus die typische meevaller is die je zo af en toe goed kunt gebruiken om je kijk op de wereld en de mensen te verversen en misschien zelfs wel wat bij te stellen. Was dat op zich al een bijzondere en tegelijk inspirerende gewaarwording, op hetzelfde moment en dezelfde plaats werd ik ook geconfronteerd met het fenomeen dat je leven vaker opgebouwd lijkt uit en rond lijnen waarvan het begin en eind vroeg of laat bij elkaar blijken te komen. Waardoor toeval wel uitgesloten schijnt en er zich zoiets als magie of een mysterie aftekent dat je bestaan lijkt te sturen en te regeren.
Het is nogal wat voor de rationalist die in mij huist, om met zo’n konstatering of zelfs konklusie te komen. Maar als die onomkeerbaar zijn, dan moet het maar zo dat er voor mij geen ontkomen aan is. Probeer het volgende bijvoorbeeld maar eens op een rij te zetten en daarna te verklaren. Bij mij is het bij verwondering gebleven. Of is het dan niet verbazingwekkend als je op een zondagmiddag in maart de hoofdstedelijke muziektempel betreedt na daar zevenenveertig jaar niet te zijn geweest toen ik dus in 1967 daar een optreden van John Mayall and his Bluesbreakers bijwoonde. Kan allemaal nog en is op zich niets bijzonders totdat je ergens in de foyer een affiche ziet waarop een concert van diezelfde John Mayall eind maart in het Concertgebouw wordt aangekondigd, zevenenveertig jaar later dus. Met als extra cachet en bijzonderheid dat ik van die aartsvader van de Britse blues in de tussenliggende tijd nooit meer iets heb vernomen, noch op radio of op de plaat. Waardoor dat door mij ondervonden toeval toch zoveel als de omtrekken van de voorzienigheid te zien heeft gegeven.
robschimmert 
Dan moet je dus weer terug…
Je plaatst het Mayall concert in het Concertgebouw in 1967 en in een eerdere blog in 1969. De werkelijke datum is echter 21 juni 1968. Ik ben deze week naar John Mayall geweest in Haarlem en de eerste en enige keer daarvoor was datzelfde concert dat jij beschrijft. Ik was toen 18, woonde net in Amsterdam en ben daar met mijn broertje van 17 dat nog thuis woonde heen geweest. Na het concert van deze week wilde ik graag weten wanneer dat eerste concert plaats vond en tijdens het googelen stuitte ik eerst op jouw blog en later op een andere bron die de juiste datum opleverde: http://www.nzentgraf.de/books/mt/taylor68.htm
Bedankt voor deze waardevolle correctie!