De metafoor van ons leven

Het is langzamerhand een vaste prik aan het worden, de wandeling om de week mee te beginnen, op de maandagochtend, in en rond Schimmert, met Meerssen, Valkenburg, Nuth en Beek als de vanzelfsprekend hoekpunten waarbinnen die sentimental journey die het meestal als vanzelf wordt, zich pleegt af te spelen. Zo ook deze morgen weer, hoewel ze zoals ook te doen gebruikelijk weer gemarkeerd werd door een opvallend feit, namelijk de vondst meteen bij de start van een nog altijd geldig paspoort dat op de naam van de achttienjarige James de Blok uit Schimmert stond. Waar natuurlijk ook weer de nodige anecdotes aan verbonden konden worden die we hier maar zullen laten voor wat ze zijn om niet de vereiste privacy van mensen die daarin met naam en toenaam vermeld werden, in het geding te brengen. Dienstiger is de rode draad van de wandeling zelf op te pakken die onder andere voerde over de Watervalder Beek, langs de Visweg naar Raar, om via Chateau l’Hermitage in de Schimmertse buurtschap Groot Haasdal te eindigen met circa twaalf kilometer op de teller.

Maar dat doet er minder toe dan op de eerste plaats alle hartveroverende vergezichten, de buizerds, de witte reigers en die niet meer zo aarzelende zon die de temperatuur van het gemoed al naar voorjaarshoogten wist te brengen. Met in het zog daarvan dus al die herinneringen die opgehaald werden, en het verleden weer deden herleven tot een denkbeeldig heden, waarin het voor dat ene moment goed toeven was met onder andere De Nieuwe Vijf, de Quinto’s, Sandra Reemer, de Walkers, Jean Innemee, het Pavillon, de Geulhemmermolen en andere danszalen. Stuk voor stuk afschaduwingen van een tijd toen we net zoveel vooruit pleegden te kijken als wij dat nu dus terug doen. Met toen nog die alles overheersende onzekerheid en bovenal de spanning over wat er zou komen tegenover alle huidige twijfels of het, met de zekerheid van nu, toch niet anders had moeten lopen. Waarmee de cirkel gesloten werd, heden en toekomst ineenvloeiden en zich precies zo vertaalden naar onze wandeling die met haar begin en eind op dezelfde plek, met alleen het verloop van tijd daartussen, wel de sprekende metafoor van ons leven kon zijn.

Advertentie