Snippers uit Limburg

Een paar snippers, wat losse kanttekeningen vanuit het diepe Zuiden die wel hun plek moeten krijgen, maar te kort zijn voor een volwaardig log, maar aaneen geregen toch ergens op lijken, in elk geval iets dat op een stemming, een sfeer lijkt, weergeven.

Zo wordt buiten wonen, op een dorp bijvoorbeeld, vaak door de stedeling geidealiseerd. Lekker in het groen, heerlijk rustig, zijn de stereotiepen die daarbij vlot over de tafel gaan. Nou, ik weet ook vandaag weer beter. Want moet al dat groen tussen maart en oktober kort gehouden en beheerst worden, wat dan meestal dagelijks met een machinale pestherrie gepaard gaat, omdat er altijd iemand in de omgeving is die van aanpakken wil weten, normaliter zou dat in de winterperiode een weldadige rust tot gevolg hebben. Kom daar dus hier niet meer om, heb ik gemerkt. Ik was namelijk vergeten dat dit de tijd in het jaar bij uitstek is dat er gesnoeid moet worden. En wonend in het hoog opschietend groen betekent dat niets anders dan dat er dagelijks wel ergens een kettingzaag opklinkt die de respektievelijke bomen kopjes kleiner maakt, met het bijbehorend geraas van zonsopgang tot zonsondergang. Waarbij als enige meevaller nog telt dat de dagen korter zijn dan in de zomer en we dus minder lang van zulk lawaai te lijden hebben in ons buitenleven.

En dan nog zoiets dat waarschijnlijk vooral met onbegrip van mijn kant te maken heeft, maar wel het noemen waard is, vind ik. Dat is het verschijnsel dat met de nadering van het Carnaval grote groepen, en veel meer dan de twintig procent van de bevolking die aktief met dat feest bezig is, de aanvechting krijgen om hun vensters en vensterbanken op te sieren met alle mogelijke parafernalia en wat dies meer zij, kennelijk met de bedoeling om de vermeende feestvreugde te verhogen. En dat ondanks het feit dat het merendeel beweert wars te zijn van datzelfde Carnaval, dat wat hen betreft, als ze geloofd mogen worden, nog liever gisteren dan vandaag laat staan morgen voorbij mag zijn.

Blijft over mijn favoriete columnist Gerard Kessels die ook vandaag weer geheel naar mijn smaak uitpakt op zijn plekje op pagina 2 van Dagblad de Limburger en van het Nederlands engagement met misstanden in het buitenland gehakt maakt op de volgende wijze: “…….Ik wil Poetin niet verdedigen. Zijn homobeleid deugt van geen kant. Waar het om gaat, is de maatvoering van het protest. Het gaat om de heilige verontwaardiging die met de dag heiliger wordt. Het gaat om de snorkende zelfgenoegzaamheid van het morele gelijk dat, zoals altijd, weer helemaal aan onze kant is. Sneller dan God weten wij precies welke mensen goed zijn en welke slecht. Nederland heeft doorgestudeerd in de mensenrechten. Maar hoe braaf zijn wij zelf? Asielzoekers laten wij onmenselijk lang in onzekerheid. Hun gezinnen scheuren wij uiteen en op een zelfmoord meer of minder kijken wij ook niet. En 65 jaar na dato is het nog het wachten op het eerste brede onderzoek naar onze oorlogsmisdaden in Indonesië. Ja, Nederland stelt zijn eigen prioriteiten en dat betekent dat we eerst het buitenland op orde brengen.”

Advertentie