Het is alweer een tijd geleden dat een Nederlander een mij aansprekende sportprestatie verrichtte. Noch Sven Kramer noch Ireen Wüst of Michel Mulder konden mij deze week met hun gouden medailles in vervoering brengen, omdat het schaatsen voor mij in de loop der tijd meer een vorm van veredelde nationale folklore is geworden dan dat ik het nog als sport serieus zou moeten nemen gezien de beperkte schaal waarop het in mondiale zin wordt beoefend. Best een ferm standpunt waarop ik nu toch in zekere zin moet terugkomen na de eclatante overwinning van Stefan Groothuis gisteren op de 1000 meter, met een gouden medaille dus die bij mij wel respect afdwong. Om verschillende redenen. Allereerst vanwege de moordende concurrentie met bijvoorbeeld twee gedoodverfde favorieten die wel verslagen moesten worden. De Amerikaan Shani Davis, die voor de derde keer Olympisch kampioen op dit moeilijke nummer kon worden en verder de heersende wereldkampioen op de 1000 meter, de Kazaak Kuzin. Daarnaast twee Duitsers die onverwacht goed presteerden plus een oude rot, de Canadees Danny Morrison.
Een begenadigd schaatser, die ook al de nodige jaren goed is voor topposities en verrassingen op deze verlengde sprint en gisteren opnieuw in die zin van zich deed spreken met een fraaie tweede plaats. Kortom, een tableau de la troupe, een werkelijk internationale elite, die alleen met de grootst mogelijke krachtsinspanning, met een maximale prestatie verslagen kon worden. Wat Stefan Groothuis dan ook liet zien en daarbij als uit het niets, als uit de anonimiteit kwam. Want wie zich van tevoren had laten horen in interviews, in voorbeschouwingen, Stefan Groothuis in elk geval niet. De achtergrond, de onzichtbaarheid bleek zijn ware comfortzone. Daar bereidde hij zijn coup voor, zijn laatste poging om nog die ene keer op een internationaal podium te schitteren, nadat hij in voorgaande jaren het door ernstige blessures, dips en zelfs zware depressies had moeten af laten weten en zijn onmiskenbaar talent in stilte leek te breken. Vandaar dat deze zege, dit succes eens te meer op haar plaats kwam en bij uitstek wordt gegund aan deze stille kracht die Stefan Groothuis onmiskenbaar is en die ik daarom uit volle overtuiging plaats in mijn portret van de dag.
Dus wat kunnen we er nu tegen doen? Het is een vraag waar ikzelf geen antwoord op heb. Ik denk niet dat de sport veranderen veel zin zal hebben. Misschien gewoon lekker hetzelfde blijven, er zullen wel weer mensen opstaan die de concurrentie met onze jongens en meisjes aandurven. Kijk naar Bart Swings. Kijk naar….. Pedersen? Mja. Zo veel ander buitenlands talent heb ik dit weekend helaas niet gezien.