Terwijl Tom Jones “The green, green grass of home” kweelt, maakt weemoed na zoveel dagen van de ‘Week van de jaren zestig’ op Radio 5 toch langzamerhand plaats voor weerzin. Want alles goed en wel. Een plakje belegen kaas kan lekker zijn, maar van dag in, dag uit oud brood kan je je toch onmogelijk goed blijven voelen. Ik krijg er tenminste op den duur behoorlijk last van. Zo vergaat het mij dus met Radio Nostalgia, onder welke naam Radio 5 zich erin heeft gespecialiseerd om alleen nog doorgedraaide muziek te laten horen. Wat sinds de uitvinding van het jeugdsentiment een beproefde formule is geworden waarin Hilversum zich met graagte heeft vastgebeten. Want met gebruikmaking ervan ben je al zes weken per jaar als zender uit de brand, omdat je daarmee behoorlijk eenvoudig elk gebrek aan originaliteit kunt verhullen.
Naast een week van de jaren zestig, kunnen immers op dezelfde wijze de vijftiger, de zeventiger, tachtiger, negentiger jaren worden uitgemolken en op termijn ook nog eens de jaren nul, de eerste tien jaar van de eenentwintigste eeuw. Lardeer die vierdehands bulk ook nog eens met reportage – en nieuwsfragmenten uit het archief en haal wat mensen naar de studio die wat graag hun belevenissen uit die tijd zullen debiteren, omdat het nooit te laat is om nog belangrijk te zijn of te worden, en klaar is kees. Er staat een programma als een huis omdat niemand die er naar luistert, zich een buil zal vallen aan dit vergeelde muzikale behang, dat het op de achtergrond net goed doet en weinig van je vraagt als luisteraar. Hoogstens een enkele schok van herkenning als je toevallig niks te doen hebt, hoewel dat onwaarschijnlijk is als je die zender permanent aan hebt staan. Omdat je dan en daardoor van louter verveling wel aan de slag moet gaan.
robschimmert 