De serie ‘Ramses’

Dat ik niet zo´n hoge pet op heb van wat de Nederlandse televisie doorgaans te bieden heeft, heb ik hier al vaak genoeg duidelijk gemaakt. Reden te meer om dat enkele pareltje dat uit dat kolossale aanbod van beelden en uitzendingen gevist kan worden, extra te koesteren en dus zuinig te zijn op die enkele verrassing waar we af en toe dan wel eens op getracteerd worden. Zoals mij gisterenavond overkwam toen ik, daartoe nadrukkelijk uitgenodigd, aanschoof bij de vierde en laatste aflevering van een korte dramaserie over de jeugdjaren van Ramses Shaffy. Hoewel toch nog enigszins sceptisch omdat ik me al op de valreep van de hele vertelling bevond, gaf ik mij snel gewonnen en voelde ik mij ingenomen met wat er in dat bestek van vijftig minuten dat die aflevering duurde, mij werd getoond. Het klopte namelijk in alle opzichten. De sfeer van de tijd bleek uitnemend getroffen in de kleding en de rekwisieten.

De casting was een schot in de roos, met in de hoofdrollen Maarten Heymans als Ramses Shaffy, Noortje Herlaar als Liesbeth List en Thomas Cammaert als Joop Admiraal. Waarbij het met name frappeerde dat zowel de zang als de dictie zo verzorgd klonk en nagenoeg identiek was aan die van de drie rolmodellen. En wat met name het realiteitsgehalte van de serie verhoogde, het verhaal nog meer tot de verbeelding deed spreken, was het afgewogen gebruik van authentieke beelden uit de jaren zeventig, met opnamen van het leven op straat, van mensen, van het verkeer zoals zich dat toen afwikkelde. Met als gevolg dat de ontvankelijkheid van de kijker, en dan vooral van diegene die de jaren zeventig bewust meemaakte, alleen maar werd verhoogd en de herkenning des te gemakkelijker maakte. Zo verging het mij althans waardoor die ene aflevering van “Ramses” mij nu doet uitkijken naar de DVD met de integrale serie erop. Dat moet een juweeltje zijn dat zonder twijfel haar weg vindt naar ons jeugdsentiment.

Advertentie