In tegenstelling tot de NOS die de gelegenheid natuurlijk weer niet voorbij laat gaan om groots uit te pakken met onder andere 150 uur zendtijd op Nederland 1, heb ik nog geen enkele aantekening waar dan ook gemaakt om mijzelf te herinneren aan het begin van de Olympische Winterspelen in Sotsji. Nog afgezien van alle ergernis over Poetin’s pogingen om uit dit evenement publicitaire munt te slaan, waar ik mij best in kan vinden, snap ik niet waar alle opwinding verder betrekking op heeft. Want op de keper beschouwd is het kouwe drukte om niets. Of worden er echt grote sporten beoefend tijdens die Spelen? Niemand zal mij toch wijs kunnen maken dat snowboarden, skispringen, schaatsen of skeleton, om maar een paar voorbeelden te noemen, sporten zijn die wereldwijde en brede belangstelling genieten. Integendeel, ze lijken net de locale folklore ontstegen te zijn, dus niet meer dan marginale betekenis te hebben. Zodat het hele evenement toch niet veel meer is dan een optelsom van onderonsjes waarin goede bekenden, dus mensen die elkaar het hele jaar al tegenkomen, medailles mogen betwisten en verdelen, met als bijkomend effect dat zij op die manier een bijdrage kunnen leveren aan gevoelens van nationale trots, waar ook ter wereld.
En dan maakt het niet uit of we het hebben over die Nederlandse schaatser, die Argentijnse freestyler of die Chinese kunstrijdster. Het stelt allemaal weinig tot niets voor en levert alleen veel leven om niets op dat in beginsel afstraalt op een discutabel type als Poetin en verder menige activist het alibi bezorgt om zich twee weken aaneen druk te maken om de gekrenkte en geknakte rechten van die keten aan minderheden die Rusland gegeven zijn omvang nu eenmaal rijk is. Met daaraanvolgend, dus na de sluiting, de konstatering en konklusie dat per slot van rekening er niets is veranderd, terwijl er zo massaal werd geplast en alles toch bleef zoals het was. Behalve dan dat de Dione van der Graafs en de Henry Schuts van deze wereld met in hun spoor het peloton aan kenners, cameralieden en technici weer the time of their life hebben gehad, die once in a lifetime – ervaring, die weer een lieve duit mocht kosten zonder dat daar de vraag tegenover stond hoeveel kijkers er nu echt op hun inspanningen zaten te wachten. Omdat het immers nieuws was en zij hun journalistieke missie vervulden, luidt dan weer die eeuwige dooddoener, waar Hilversum het patent op heeft.
robschimmert 