Nadat ik de eerste serie van tien afleveringen van de Deense succesreeks “Borgen” een paar weken geleden met genoegen had bekeken, bleef de DVD – box met het tweede deel mij maar toelachen. Ik heb mij niettemin toch weten te beheersen tot het afgelopen weekend om te voorkomen dat ik er helemaal door in beslag genomen zou worden en een serieuze oordeelsvorming erover niet meer mogelijk zou zijn. Want het bekijken van tien van die afleveringen van telkens bijna een uur heeft wel degelijk invloed op je vermogen om waar te nemen, als het afstand nemen steeds lastiger wordt. Vandaar die break van een week of drie, die mij per slot van rekening beslist heeft geholpen om opnieuw tot de goeie afweging, en nu van dit tweede deel, te komen. Een zit blijft het niettemin, die tien uur kijken in een bestek van iets meer dan twee dagen. Omdat het verhaal, de plot en de inhoud van de episodes, je telkens weer zodanig raken, dat het moeilijk is om je er van los te maken. Hoewel, dat moet erkend worden, dat gemakkelijker ging dan bij het eerste deel omdat deze tweede reeks meer opgebouwd is uit op zichzelf staande kwesties en problemen waardoor de cliffhangers ontbreken, die juist bij het eerste deel zo bepalend waren en je als kijker meevoerden en daarmee de rode draad vormden van de intrige die de eerste tien afleveringen beheerste en daaraan ook de inhoud gaf.
Zo niet in dit tweede deel van “Borgen”, waarin karakters en de menselijke maat alsook de verhoudingen tussen de verschillende mensen sterker de aandacht kregen en uitgewerkt werden en daarmee in feite de kern en de sfeer van het verhaal bepaalden. Met als gevolg dat de tekening van het politieke bedrijf, zoals die in het eerste deel gedetailleerd plaats vond, meer naar de achtergrond verschoof. Wat geen afbreuk deed aan de kwaliteit van dit tweede deel. Integendeel. Juist daardoor kregen spelers die naar mijn mening in de eerste reeks onvoldoende uit de verf waren gekomen en die ik eigenlijk niet zo sterk gecast vond, veel meer de kans om boven hun aanvankelijke rol uit te stijgen en invulling te geven aan de man of vrouw in die rol. Waarbij zij natuurlijk in overduidelijke mate werden geholpen door de scenarioschrijver die met zijn fantasie kans zag voorwaarden te scheppen voor de respektievelijke spelers om van hun rollen karakters met hoofdletters, dus mensen te maken die voor de kijker gingen leven en daarom konden ontroeren. Want dat deed het tweede deel van “Borgen” veel meer in tegenstelling tot het eerste deel waarin het verhaal, de spanning zo domineerde dat het je daardoor als kijker in de greep hield, terwijl het nu de emoties en de relaties waren die het beeld beheersten en zo deze tweede lange zit opnieuw en juist daarom de moeite waard maakten.
robschimmert 