Hij is zonder twijfel een van de belangrijkste levende Nederlandse dichters, Leo Vroman (1915), die al vanaf 1940 in de Verenigde Staten leeft, maar niettemin getuige zijn publicaties in onder meer vijftig dichtbundels ons taalgebied trouw is gebleven. En hoezeer hij daarin nog uitblinkt, blijkt wel uit zijn volgende gedicht “De eenvoud van beuken“:
Liep ik vijftien meter boven de grond
door de kroon van een beukenwoud
en tastte tussen de twijgen rond
dan denk ik dat ik meer verstond
waarom ik van ze houd.
En kroop ik vijf voet de aarde in
zo traag als hun wortels gaan
dan dronk ik de ware waarde in
van hun aardse groei en staarde in
de poriën van mijn bestaan.
Maar ik zit met mijn gebroekte stramme
hoewel goed bedoelde hammen
op het schijnbaar vriendelijk mos
tussen de schijnbaar gladde stammen
van het schijnbaar simpele bos.
De aarde wordt het best genoten
met onze ogen half gesloten.
robschimmert 