Wat is er toch met zo’n simpele voetbalwedstrijd als Ajax – Feyenoord aan de hand dat ze iedere keer weer van tevoren een half land van de kaart weet te brengen, enkel en alleen vanwege het vooruitzicht dat ze gespeeld gaat worden? Geen enkel zichzelf respecterend medium dat er geen aandacht aan besteedt. Alles en iedereen wordt erbij betrokken en in meegesleept. Dat kan toch niet alleen liggen aan die aloude rivaliteit die er tussen Amsterdam en Rotterdam bestaat. Want welke Nederlander houdt zich daar nog mee bezig of wordt daardoor opgewonden? Wat alle rumoer alleen maar des te raadselachtiger maakt. Ook ik, moet ik bekennen, ga erin mee. Wat terug te voeren is tot mijn jongste jaren toen ik te maken had met mijn ouders die nadrukkelijk voor Feyenoord partij kozen. Of mijn jeugdige rebellie mij daardoor als vanzelf in het kamp van hun vijand, Ajax dus, heeft gedreven, zou ik waarachtig niet weten. Feit is dat het wel is gebeurd en nog meer dat ik achteraf alle mogelijke verklaringen heb weten te geven voor mijn toen gemaakte keuze. Maar of daarmee de tweedeling is verklaard die Nederland beheerst voorafgaand aan deze voetbalklassieker, durf ik niet te zeggen.
Wel dat het er iets mee te maken moet hebben en dat daarin ook de beweegredenen besloten moeten liggen waarom mensen meer sympatie voor de ene club of de andere koesteren. Want hoe je het ook wendt of keert, beide clubs symbolizeren met hun spel en de sfeer eromheen, een levensstijl en levenshouding. Als Ajax geassocieerd wordt met frivoliteit en artisticiteit, dan Feyenoord toch wel met gedegenheid, werklust en opgestroopte mouwen. Oftewel individualiteit tegenover het collectief, lef en de grote mond tegenover het ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’, woorden versus daden, de losbol en artiest tegenover de werkman, de arbeider. Waardoor een onderscheid in sfeer en uitstraling tussen beide clubs is verklaard, alsook de scheidslijn in de Nederlandse bevolking die zij met hun toonaangevendheid blijven bewerkstelligen en dat ook al gedurende de hele Nederlandse voetbalhistorie doen. Logisch dan ook dat deze wedstrijden het predikaat van klassieker hebben verworven. Omdat zij er toe doen en de gemoederen echt bezig houden. Ook die van mij. De rest is bijzaak, werk voor de krullenjongens in het voetbal, die van de populariteit af en toe ook een graantje mee mogen pikken. Het wordt ze gegund, PSV, Vitesse en Twente.
robschimmert 
Dat geen enkel zichzelf respecterend medium er geen aandacht aan besteedt, dát is er aan de hand. Meer niet.
En maak van die zogenaamde tweedeling, zo die er al is, dan maar een driedeling, want er zijn heel veel mensen die het geen bal interesseert.
Ik heb het over een half land dat van de kaart wordt gebracht. Dus mij dunkt dat ik die heel veel mensen, die het geen reet interesseert, meer dan recht heb gedaan. Ik maak het allemaal echt niet groter dan het is….
Zeker wel 🙂
Er zou zelfs een vierdeling kunnen zijn, want de derde groep die ik bedoelde is best geïnteresseerd in het spelletje op zich, maar heeft geen voorkeur voor een winnaar als het om de beker of het kampioenschap gaat. De vierde groep heeft helemaal niets met voetbal en dat zijn er altijd nog een heleboel..
Van de kaart? Opgewonden? Dat komt echt niet op de helft. De media maken het veel groter dan het is, net als jij.
Ach ja, iedere grotere kerel heeft ook recht op een speeltje….
Het wordt gewoon door de media opgeblazen. Volgens mij is er ook maar een klei aantal mensen die het aangaat. Ik heb er op het werk ook niemand over gehoord.
Ik heb het helemaal gemist.
Waar ging het over? Beker? Totaal onbelangrijk.