In velden en wegen

Gisteren refereerde ik al aan de verrassingen die het wandelen op de plateaus rondom mijn dorp Schimmert te bieden kan hebben, met als lichtend voorbeeld de reeks van in de loop der jaren op papier gezette emoties die wij ergens in een eeuwenoude holle eik aantroffen. Een zeldzaam staaltje, zou je zomaar kunnen zeggen, als het de dag tevoren niet overtroffen was door een ervaring die een haast zinsbegoochelend karakter had, omdat het een waarneming, een scène betrof die ontleend had kunnen zijn aan Monty Pythons, qua sfeer en beeld daar sterke gelijkenis mee vertoonde, in ieder geval haast te vervreemdend voor woorden was. Zo curieus was het schouwspel dat zich volkomen onverwacht ergens in het veld bij Schimmert aan mij voordeed. Als het niet tastbaar was geweest, had het zo een fata morgana, een luchtspiegeling kunnen zijn, omdat het de normale fantasie volledig te boven ging. Voor een goed begrip dient de volgende beschrijving van de plek waar het zich afspeelde. Op de eerste plaats is de stilte die in dat licht golvend gebied heerst, spreekwoordelijk en haast aanraakbaar. Verder wordt die omgeving doorsneden door zich lang uitstrekkende karresporen waarover het dus goed wandelen is.

Er zijn plaatsen waar die sporen elkaar kruisen en het zicht naar rechts benomen wordt door juist daar aanwezige boomgaarden met dicht op elkaar staande laagstammen. Zo’n kruising naderde ik dus tijdens mijn wandeling op zondag, met aan mijn rechterhand een dicht beplant fruitperceel. Geen mens te bekennen, geen geluid te horen, tot dat ene moment dat plotsklaps iemand van rechts de hoek omkwam, met aan zijn hand aangelijnd een teckel. Wat nog kon en op zich niets bijzonders was. Totdat zich direkt na hem weer een persoon aandiende met opnieuw een teckel, aangelijnd aan de linkerhand. Waarna er nog een kwam, en nog een en dat maar bleef voortduren totdat ik er zegge en schrijve vijfenzestig had geteld, dus vijfenzestig mensen die mij, zonder taal of teken en gehuld in het stilste stilzwijgen, in colonne passeerden met telkens hun teckel aangelijnd aan hun linkerhand. Alsof er een eredienst werd bewezen en er bij wijze van spreken een processie werd gelopen. Waardoor ik mij in mijn eigen zinsbegoocheling waande en mij even totaal vervreemd voelde en het idee kreeg dat ik de weg kwijt was. En dat bedoelde ik dus met die verrassingen die in de velden en wegen rond Schimmert zo maar te vinden zijn of zich daar plotseling kunnen voordoen.

Advertentie