De poëzie van de holle eik

Mocht ergens nog het idee bestaan dat wandelen maar een dodelijk vervelende bezigheid is, dan kan ik die gedachte met ingang van heden naar het rijk der fabelen verwijzen. Omdat wandelen gewoon leuk is, afwisselend en vooral verrassend, als je tenminste niet als een zombie, als een kip zonder kop rondloopt, maar je ogen goed de kost geeft en open staat voor wat er om je heen gebeurt. Dan kun je de meest bijzondere gewaarwordingen doen, zelfs op een maandagochtend als die van vandaag, waarop ze zich op de hoogten, velden en plateaus rond mijn dorp Schimmert bijna in nevelen hulde en waar het verder toch wel een grauwe en natte bedoening was. Wat het wandelen echter niet minder aantrekkelijk maakte en desondanks zelfs zicht bood op poëzie, op ontroering die in die velden zo maar voor het oprapen lag. Maar dan moest je het dus wel zien. Zoals bij die befaamde holle eik, welke halverwege het Kloosterbos bij Houthem en de Schimmertse buurtschap Groot Haasdal lag en daar al tientallen jaren als markant punt dient.

Zelfs als oriëntatiepunt, nu voor wandelaars en MTB-ers, maar in de Tweede Wereldoorlog ook voor oprukkende geallieerde troepen. Een boom met een geschiedenis dus, met een verhaal, dat, zo bleek ons, dagelijks nog verder wordt verteld door passanten die hun diepste gedachten, wensen en verlangens toevertrouwen aan het papier, dat zich in plastic gehuld in die holle eik bevindt. Met daartussen een oudste hartenkreet van alweer zes, zeven jaar terug, een door de tijd gestolde emotie. Poëzie dus pur sang, te meer omdat al die geschriften in de loop der jaren ongemoeid zijn gelaten en alle verloedering van de geesten hebben doorstaan. Waarmee die holle eik niet slechts de bewaarplaats is van gevoelens die ter plekke aan haar zijn toevertrouwd en dat oriënteringspunt voor oprukkende troepen, om maar even de uitersten te noemen die ze omspant. Nog meer is ze een teken van hoop dat er nog dagelijks in slaagt om boven de ijdelheid en de vluchtigheid der dingen uit te stijgen en zich zo manifesteert als dat gedicht dat in haar stilte laat zien wat onze tijd mist en waaraan we met zijn allen beslist behoefte hebben.

Advertentie