Het werk van Lucebert, dus zowel zijn gedichten als zijn schilderijen en etsen, leent zich er niet voor om in het voorbijgaan of in een oogwenk te bekijken. Het vraagt om aandacht, herhaalde beschouwing om dat dan het beoogde effect te laten hebben. Om te weten of het inderdaad zo werkt, is het alleszins de moeite waard om die proef op de som te nemen, dus geduld te betrachten bij het lezen van het onderstaande “Gedicht voor een zeer hoofd” en bij het kijken naar het daarnaast geplaatste kleurrijke schilderij.
de wind verft mijn ogen om
tot spitse vlaggen
en ik geef mijn hoofd over
aan de grote verre wolken
in de grote verre wolken
zitten maanzieke honden
als door de ramen de zon schijnt
zijn de honden zonzieke poezen
mijn benen jengelen uit de verre wolken
als van processies verstoken klokken
maar mijn hoofd is een haan tussen de honden
en brult en balkt en blaast en blaft
terwijl de honden huilen
robschimmert 
IK begreep nooit iets van die poëzie van Lucebert, tot ik iemand gedichten van hem hoorde voordragen. Iemand die dat goed kon natuurlijk. Toen viel bij mij het kwartje.