Of het toeval was, weet ik waarachtig niet. Maar het opmerkelijke feit heeft zich voorgedaan dat ik rondom, dus voorafgaand aan en na het zien van “La grande bellezza”, naar een ander meer dan opmerkelijk product van de hedendaagse Italiaanse cinema heb gekeken, te weten het ruim zes uur durende “La meglio giuventu” (De beste jaren). Weliswaar in twee delen, maar dat deed geen afbreuk aan het kijkplezier dat ik per saldo beleefd heb aan deze familiekroniek, welke mij meesleepte, juist omdat je door de duur van de film je gemakkelijk vereenzelvigen kon met de hoofdpersonen en hun lotgevallen. Die werden met name herkenbaar en zelfs voelbaar gemaakt omdat ze geprojecteerd werden tegen het decor dat Italië met haar geschiedenis en alle bijbehorende gebeurtenissen tussen 1966 en 2003 bood. In Rome, Florence, op Sicilië, op Stromboli, in Turijn en in Toscane voltrekt zich een familiegeschiedenis die op het eerste gezicht het verhaal van ons allen kan zijn. 
Want wie is in die tijd gevrijwaard gebleven van het leed en het geluk dat de hoofdpersonen van dit epos overkwam en dat dan ook markant, fraai gefotografeerd in beeld werd gebracht?
Heel expliciet, zonder dat er dus verder gegist behoefde te worden naar de bedoelingen van de regisseur Giordana. Waar tegelijk wel mijn kanttekening, overigens de enige, begint. Is de familie waarom het hele verhaal speelt, wel zo representatief voor het gemiddelde Italiaanse gezin, is namelijk de vraag die zich als vanzelf bij mij opdrong. Het zal toch niet zo zijn dat uit de schoot van elke familie een lid van de Rode Brigades is gerecruteerd, zoals het evenmin in de rede ligt dat tegelijkertijd een dochter een vooraanstaand officier van justitie wordt, een andere dochter met haar echtgenoot een landgoed in Toscane gaat bewonen, terwijl de twee zonen respectievelijk zelfmoord plegen dan wel een bewonderd psychiater worden? Dat is natuurlijk teveel van het goede en tegelijkertijd te zeer geromantiseerd. Wat verder niets afdoet aan de fraaie filmische prestatie die met “La meglio giuventu” werd geleverd. Omdat ze niet alleen mooie plaatjes en prachtig akteren opleverde, maar ook nog eens veel aanknopingspunten om mijzelf te herkennen en er mee verder te gaan. En dat is toch ook de bedoeling van een film, waaraan in dit geval wat mij betreft dus volledig is voldaan.
robschimmert 