De slappe rug van Bosz

Dat sport en politiek gescheiden moeten blijven, blijkt elke keer weer de grootste rotsmoes en de misselijkste wegwezer te zijn voor dat legioen van onderknuppels dat het juist in de sport voor het zeggen heeft. In Nederland tenminste wel. Met twee recente voorbeelden van bobo’s die het de andere kant op kijken hoog in hun vaandel hebben staan, omdat er volgens hen alleen dan optimaal gepresteerd kan worden. De mens als machine die vooral geen mening moet hebben. Zo ongeveer werkt het bij zo’n type als die Maurits Hendriks die chef de mission mag spelen voor de Olympische ploeg die naar Sotsji gaat en die wat hem betreft geacht wordt daar gewoon zijn smoel te houden en dus ook niks te vinden. Volkomen onverwacht, hoewel eigenlijk ook niet zo verrassend, werd zijn onbenul vandaag gekopieerd door de trainer van de voetbalclub Vitesse, Peter Bosz, die opeens ontdekte dat hij voetbaltrainer was, alleen dat werk had te doen en verder dus ook niets hoefde te vinden van het feit dat zijn werkgever extreem slappe knieën toonde door voor een discriminerende eis van de regering van Abu Dhabi, het land waar Vitesse wilde trainen, wel heel gemakkelijk te zwichten. Wat zoveel betekende dat een van de spelers niet toegelaten werd omdat hij een Israëlisch staatsburger was.

Deze Dan Mori mocht en moest gewoon in Arnhem blijven. En geen bestuurder, speler of coach of welke andere haan ook die naar deze vorm van discriminatie kraaide. Ook die zogenaamd verlichte Peter Bosz niet, de man die al zoveel veren in zijn achterwerk gestoken had gekregen vanwege het feit dat hij met zijn intelligentie en grondhouding boven het maaiveld in de voetballerij leek uit te steken. Wat te vroeg gejuicht bleek en wat men in feite ook had kunnen weten. Omdat hij zijn lichte gewicht al verraadde toen hij technisch direkteur van Feyenoord was, maar die baan ook niet langer dan een jaar vervulde en volhield om een logische stap terug te maken. Waardoor het per saldo ook geen verbazing kon wekken dat hij zijn Israëlisch selectielid thuis hield en in de kou liet staan. En ook nog heel gemakkelijk, omdat hij er verder niets van vond, want zijn werk als voetbaltrainer deed. Waaruit slechts af te leiden is dat sport en politiek inderdaad niets meer met elkaar te maken hebben bij al die lieden die eigenlijk te stom zijn om voor de duvel te dansen, maar dat met des te meer overtuiging doen als ze sport en politiek nadrukkelijk van elkaar mogen scheiden, als ze dat kwaad, dat belichaamd wordt door een Poetin of de regering van Abu Dhabi vooral naar de ogen mogen kijken.

Advertentie