Maduro en het voetbalmoeras

Langzamerhand kan er bijna vergif op worden ingenomen dat de in Nederland zo bejubelde en omhoog geschreven profvoetballer die zich daarom zo nodig naar het buitenland laat transfereren, daar een treurig lot in sportief opzicht wacht. De meeste van al die zogenaamde grote talenten blijken niet anders dan weg te kunnen deemsteren in de anonimiteit van Turkse, Griekse, Spaanse en Engelse competities. Hun hemelhoge ambities worden daar buiten het licht van de vaderlandse publiciteit de das om gedaan, zij het dat die zo verdrietig gesneuvelde roem natuurlijk wel vergoed wordt met een dikke buidel euro’s en ponden. Ofwel, alle idealen van die jonge jongens die het wel eens gingen maken en bijvoorbeeld Messi naar de kroon zouden steken, werden uiteindelijk door de geldzucht van makelaars, zaakwaarnemers en ouders vakkundig omgezet in cynisme en een voetballoopbaan die wel moest eindigen in de vergetelheid. Voorbeelden genoeg van knullen die of eigendom werden van investeerders of een x aantal malen doorverkocht werden, omdat ze het uiteindelijk nergens waar maakten. Wat is er overgebleven van grootheden als Klaasjan Huntelaar of Ibrahim Afellay? Toch al jaren niets meer van gehoord? Of is het werkelijk zo’n verlokking om mee te mogen spelen in een club die slechts onderin de Engelse Premier League bungelt? Erik Pieters en Ron Vlaar moeten weten hoe het voelt om die kansloze rol te vervullen als zij wekelijks bij respektievelijk Stoke City en Aston Villa tegen degradatie mogen knokken.

Of wordt dat dan zo nodige kick and rush en betonvoetbal, waar je als aankomend voetbaltalent niet naar kan hebben gesnakt, dan toch vergoed door al die ponden die op je rekening worden bijgeschreven? Maar ook deze treurigheid kan nog altijd overtroffen worden. Wat blijkt uit de weg die zo’n typisch produkt uit de Ajax – stal heeft moeten gaan nadat hij of voor hem anderen hadden gekonkludeerd dat hij echt te groot was geworden voor het Nederlands voetbal en dus zijn vleugels uit moest slaan om zijn kwaliteiten te gelde te maken. Voor Hedwiges Maduro, inmiddels 28 jaar, betekende dit in 2008 een overgang naar Valencia op 23-jarige leeftijd, waar hij niet of nauwelijks toe kwam aan het spelen in het basisteam en in feite ruim drie jaar reserve is geweest om daarna in 2012 de overstap naar Sevilla te maken, met eenzelfde resultaat gedurende zijn eerste seizoen. Met als gevolg dat hij nu verkocht is aan het Griekse PAOK Saloniki, waar hij de volgende poging mag wagen om zich aan de eigen haren uit het voetbalmoeras te trekken, met opnieuw weinig kans van slagen, omdat voetbal in Nederland echt iets anders betekent dan in het oververhitte Spanje of Griekenland. Wat al die omhoog geschreven jongens schijnen te vergeten, waardoor het hen naar de bol stijgt en hen geen ander lot wacht dan dat van Hedwiges Maduro. Kansloos en anoniem, maar met wat euro’s waar zij het, kompleet vergeten, terend op hun voorbije roem een paar jaar mee kunnen uitzingen. Zieliger en verdrietiger kan het haast niet.

Advertentie