De massale en massieve steun en hulp die ik gedurende de ziekte en bij het overlijden van mijn vrouw ontving en ondervond, heeft onmiskenbaar invloed gehad op mijn kijk op mensen. Moest ik, voordat bij mij de nood aan de man kwam, het nog allemaal maar zien, was ik behoorlijk sceptisch over en naar aanleiding van het gedrag van mensen, dat veranderde natuurlijk onverhoeds toen zovelen zich aan mij op een volledig andere wijze lieten zien. Het bracht mijn scepsis danig aan het wankelen en zorgde voor een ommekeer bij mij. Mijn geloof in de goede wil van mensen was weer teruggekeerd. Dat gaf mij zoveel hernieuwde en positieve energie dat ik daardoor de draad na alle narigheid en verdriet weer vol goede moed kon oppakken. Nogmaals, dankzij al die goede vrienden, kennissen, professionals en al diegenen die met hun steun geheel onverwacht uit de hoek kwamen en mij dus een nieuw elan bezorgden. Hoe wankel dat echter was, werd ik gisteren meteen al weer gewaar toen ik met mijn herkregen frisse moed mijn dagelijkse wandeling van een uur rond Schimmert maakte, door het buitengebied en haar holle wegen, waar het zo ongerept en heerlijk stil kan zijn, is mijn jarenlange ervaring. Want nog geen half uur onderweg en misschien maar driehonder meter buiten mijn dorp stuitte ik op zo’n blijk, zo’n bewijs van dat typisch menselijk tekort, waar ik zolang last van had gehad en dat mijn geloof in mensen had ondermijnd.
Opnieuw kwam mijn pas herwonnen vertrouwen op de tocht te staan, toen ik op nog geen honderd meter van de vijfsprong die iedere inwoner van Schimmert kent, in een zijweg een volledige huisraad dwars over een weg gedeponeerd zag, zodanig zelfs dat iedere doorgang daardoor was geblokkeerd. Op hetzelfde moment van de aanblik van die puinhoop in de vrije natuur haperde mijn verstand compleet en was ik de weg in mijn gedachten kwijt. Wie haalde dit in zijn hoofd? Wie stond voor deze verzieking van onze omgeving, terwijl er nota bene legio mogelijkheden zijn om je rotzooi fatsoenlijk kwijt te raken? De wekelijkse ophaal, het milieupark, de kringloopwinkels en last but not least een Rd4 die bereid is om alle troep zelfs bij je aan huis op te halen. Dat deed er kennelijk totaal niet toe omdat het toch eenvoudiger is om je bende, je rotzooi gewoon ergens langs de weg te pleuren. Dat kan de enige achterliggende gedachte zijn geweest die tot de aktie van dit schorem moet hebben geleid. Want een ander woord heb ik niet voor dit volk, dat mij dus des te meer irriteert omdat het mijn positieve kijk op en ervaring met mensen zo op de proef stelde. En het spijt mij echt en oprecht dat ik dat weer moest ondervinden dankzij het gajes dat zich niet uitroeien laat.
robschimmert 
Een beetje gajes zit in ons allemaal. Probleem is dat degene die het neergekwakt heeft zich/haarzelf waarschijnlijk helemaal niet ziet als gajes, maar bijvoorbeeld uit nood of gewoonte handelde. Denk aan iemand uit Napels, waar dit al jaren in alle buitenwijken en het buitengebied gebeurd. Hij of zij is dan niet bekend met de locale mogelijkheden en gebruiken en legt het neer zodat anderen er hun gading uit kunnen halen. (Zat er niet iets bruikbaars tussen? 🙂
Nou, het was een vrachtwagen vol die daar neergepleurd was. En onbekend zijn met de mogelijkheden is een wel een heel gemakkelijke smoes om je rotzooi dan maar in de vrije natuur te flikkeren. En wat dit met nood en gewoonte te maken heeft, ontgaat mij echt helemaal. Trouwens een vergelijking met Napels slaat hier natuurlijk helemaal nergens op. Ik denk dat je de plank, waarschijnlijk door onbekendheid met de locale situatie, werkelijk grandioos misslaat.
Het milieupark was dicht met de kerst…
Rob, ik probeer al jaren mijn ogen en oren te sluiten voor alle hufters en uitingen van hufters. Het is niet te doen. Je kunt je ingraven in een hol, op een onbewoond eiland gaan zitten, maar dat is vluchten dat niets oplost. Ik ben niet iemand die actie gaat voeren tegen wantoestanden. Ik trek af en toe mijn bek kopen en laat horen wat ik vind van de achterlijken in ons land. Dat wordt vaak niet gewaardeerd, alles moet kunnen en ik ben de negatieve. Het deprimeert mij dat ik in een overvol land leef waar iedereen maar doet waar hij zin in heeft, met niemand rekening houdt en leeft met het motto: ik doe het want het kan. Ik word de hele dag al geterroriseerd door geteisem dat hier tussen de huizen, in de poortjes en tussen de auto’s vuurwerk afsteekt. Complete bommen gaan er af. Ach zeur niet, moet kunnen!Tradities! Gebeurt maar ééns per jaar!
Het tuig heeft de macht en wie de macht zou moeten hebben en ons moet beschermen tegen het tuig doet niets. We leven in een anarchie waar alleen verkeersovertreders worden aangepakt, lees beboet, omdat het geld oplevert.
Ach je weet niet hoe iemand in zijn hoge nood z’n problemen oplost. Wellicht als je de reden weet en alles in een ander daglicht komt te staan dat je er begrip voor kunt opbrengen. Persoonlijk heb ik meer moeite met terreur, daar waar Margo het over heeft.