Na verschillende weken achtereen in een achtbaan van emoties te hebben verkeerd en op golven van gevoel te hebben geleefd, begint het er een beetje op te lijken dat links en rechts er weer wat op zijn plaats aan het vallen is. Maar tegelijk doemt er een werkelijkheid op, of misschien is het alleen een beeld ervan, welke toch anders is geworden dan ze zich voorheen aan mij voordeed. Want dat zal toch wel het verhaal zijn. Die werkelijkheid is natuurlijk nog altijd zoals ze altijd was, maar ze wordt anders door mij ervaren omdat ik in al die tijd ondergedompeld ben geweest in een baaierd van indrukken, die diep snijdend en hevig genoemd mogen worden. Waardoor mijn kijk op van alles en nog wat wel moest veranderen. Ga er maar namelijk aan staan als je altijd kritisch om je heen hebt gekeken en ook niet zo’n hoge dunk van het mensdom had. Wat onder andere tot uitdrukking kwam in reeksen van logjes waarin steeds voorbeelden van het menselijk tekort passeerden, waarover vervolgens stevig de staf door mij werd gebroken.
Dat blijkt dan opeens haaks te kunnen staan op het beste van het beste dat bij zoveel mensen in mijn omgeving boven kwam en mij alsmaar nadrukkelijker bereikte naarmate het meer rond het ziekbed van mijn vrouw Nel begon te spannen. Staaltjes van opofferingsgezindheid en hulpvaardigheid die zich in zo grote getale en frekwentie voordeden dat ik dus wel van mijn tot dan toe beleden ongeloof in de goedheid van mensen moest afvallen en de ratio als gevolg daarvan ook van mijn zijde week en plaats maakte voor de kracht van het gevoel, dat zo maar de leidraad bleek te zijn voor het handelen van zoveel mensen. Waarmee ze tegelijk mij tot voorbeeld strekten en mij als het ware ook meevoerden in die flow die in mijn leefwereld is ontstaan en die mij zowaar op sleeptouw neemt in de richting van een positie van waaruit ik nu het mensdom gadesla en er waarachtig weer geloof in begin te krijgen. Sterker nog, nog even en dankbaarheid is de hoofdtoon aan het worden in de grondhouding die ik aan het innemen ben, omdat ik eenvoudigweg niet anders meer kan.
robschimmert 
Daar denk ik ook wel eens over, ook nadat mijn vrouw onverwachts en bijna met een noodlottig einde in het ziekenhuis terecht kwam. Wat er ook gebeurde, aan de hulpverlening op dat moment was er geen gebrek, en naast het helpen van mijn vrouw was er ook zeker plaats voor mij, die hier nog nooit mee was geconfronteerd.
En dat heb ik dus precies zo gevoeld, waardoor ik naar mijn idee echt anders in het leven ben komen te staan.
Het menselijk tekort bestaan en manifesteert zich elke dag opnieuw en wel in groter verband Maar zeker niet in de situatie waarin jij momenteel verkeert !! Daar is sprake van een warme deken, uitgespreid over jou en je verwanten !! Terecht want het menselijk tekort is in intieme kring even niet zicht- en tastbaar en dat is goed en doet weldadig.aan.
Daarom een dringend verzoek !!! Op het moment van het herpakken van het leven in al haar facetten, graag weer je doorwrochte blogs met die bekende spiegel, welke jij zo uitmundig beheerst.
Denk er intussen aan dat je elke dag in onze gedachten bent !!
lees svp Uitmuntend ipv uitmundig