Het zijn onmiskenbaar de voorbodes van de stilte, de leegte en het alleen zijn die zich in en rond mij zullen gaan aftekenen door het overlijden van mijn Nel, van wie we vandaag definitief afscheid nemen. Het waren weliswaar kleine, haast minuscule voorvalletjes, maar toch venijnig en opvallend genoeg om zich meteen in mijn geheugen te griffen. Het begon met de kassabon die ik altijd meenam als ik de weekboodschappen had gedaan en die Nel graag wilde zien, al was het om te weten of er niets verkeerd was aangeslagen. Zo ook de eerste keer na haar overlijden met mij in de greep van de macht der gewoonte. Want daar 
stond ik bij mij thuis in de kamer met dat papiertje in mijn hand dat plotseling van nul en generlei waarde bleek, omdat het geen enkele bestemming meer had.
Een volgende soortgelijke gewaarwording deed zich voor toen ik mijn auto parkeerde in Valkenburg en geld in de parkeermeter deed. Omdat Nel mij steevast vergezelde, was het deze keer haast een vervreemdende ervaring te noemen, toen ik, nadat ik mij had omgedraaid bij die automaat, niemand bij mijn auto zag staan, waar immers normaliter haar profiel vanuit de verte was te zien. Maar het meest sprong toch wel in het oog dat mijn rol in gesprekken van meet af aan veranderde. Kon ik het voorheen nog wel eens af laten weten en met mijn gedachten half en half afdwalen omdat Nel met haar spraakzaamheid mensen meer dan voldoende aan de praat hield, daarmee, dus met die positie in de leunstoel, was het voor mij nu definitief gedaan. Aktief meedoen is het nu voor mij geboden. Wat, zo denk ik, nog maar een bescheiden begin is in de grote verandering die mijn leven vanaf nu zal ondergaan.
robschimmert 
Ik wens je heel veel sterkte, vooral vandaag.
Was ze eigenlijk een Limburgse?
Puur Limburgs, geboren op de Heerlerbaan
Dat wasik dus.
Ja, dat verbaast me niks. Zo ziet ze er ook uit. Het is misschien een raar vooroordeel, maar met dat sigaretje en dat verzorgde uiterlijk, dat koppel ik gelijk aan zuidelijk. Brabant of Limburg. En haar achternaam natuurlijk…dat deed me het ook vermoeden.
Rob, heel veel sterkte de komende dagen, weken en maanden. Ik denk dat je nog heel lang het gevoel zult hebben dat je Nel hoort of ziet. Dat is goed, ze zweeft nog om je heen. Het geeft jou tijd om je leven te herschikken en te rouwen. Ik wens jou en je dochters warme kerstdagen toe, waarin jullie mooie herinneringen zullen ophalen en samen kunnen lachen en huilen. Ik wens je dat van harte toe. Ik ben wat vroeg met mijn kerstwens, maar we gaan een paar dagen weg, vandaar.
P.S. Wat was Nel een prachtige vrouw!