Als er aan mij om een verklaring gevraagd zou worden voor de orgie van rouw en treurnis welke zich gisterenavond en vanochtend op de sociale media afspeelde naar aanleiding van het overlijden van Nelson Mandela, dan vrees ik dat ik het antwoord daarop schuldig zou moeten blijven. Om de doodeenvoudige reden dat ik niet verder ben gekomen dan stomme verbazing en tegelijk de konstatering dat er blijkbaar weinig voor nodig is om de emoties in Nederland buiten hun oevers te doen treden. Want dat was toch de eerste indruk die bij mij opgeroepen werd toen ik zag hoe half Nederland over elkaar buitelde om toch vooral medeleven met de nabestaanden te betuigen om nog maar te zwijgen over alle woorden die er werden gebruikt om de overledene de hemel in te schrijven. Wat bij mij toch de dwingende vraag opriep uit welke kennis, welk besef of welk gevoel deze emotionele eruptie voortkwam. Want daar kan gerust van gesproken worden als er bijvoorbeeld iemand is die de slaap maar niet zei te kunnen vatten omdat dit voor hem de eerste nacht in het post-Mandela-tijdperk was. Over the top heet dat, zwaar overdreven, zoals ik het evenmin kan plaatsen dat het komend weekend voorafgaand aan alle wedstrijden in het Nederlandse profvoetbal een minuut stilte in acht wordt genomen. We lijken inderdaad stapelgek geworden en totaal op drift met onze emoties geraakt. Wat ik gemakkelijk durf te zeggen omdat die hele baaierd van gevoelens zich in de verste verte niet verhoudt tot de feiten.
Zoals Mandela ook heilig is verklaard, waar zijn levensloop niet en zijn activisme misschien nog enige aanleiding toe geeft, zij het in de verste verte niet in een mate om hem zo massief de hemel in te prijzen. Want na zijn vrijlating van Robbeneiland is hij in de Zuidafrikaanse politiek van na de apartheid niet van die betekenis geweest die zijn heiligverklaring zou rechtvaardigen. Hij heeft weliswaar de funktie van president vervuld, hij heeft in zijn land de boel bij elkaar gehouden, maar is hoofdzakelijk van ceremonieel belang gebleken in de laatste dertig jaar, nadat hij daarvoor, van 1964 tot 1991, gevangen had gezeten op Robbeneiland en dus niet meer dan een martelaar heeft kunnen worden en in ieder geval geen doorslaggevende rol kon spelen in de strijd van het ANC tegen de apartheid. Zodat Mandela zijn ware betekenis heeft verworven in de jaren voor 1964. Maar de herinnering daaraan moet al zover vervlogen zijn dat daarin nauwelijks een aanleiding te vinden is voor de legendevorming rond zijn persoon en daarom de vraag alleen maar groter maakt rond de orgie van rouw en treurnis op de sociale media waarin wij in Nederland weer eens de kroon spanden. Hoewel dat ook weer niet zo verwonderlijk is omdat wij de laatste jaren al vaker hebben bewezen onszelf niet in de hand te hebben, want onze spreekwoordelijke nuchterheid kwijt blijken te zijn geraakt. En dan is het overlijden van Mandela de volgende gerede aanleiding om onze op drift geraakte emoties te kanaliseren en richting te geven.
robschimmert 
Gelukkig, ik dacht al dat ik gek was omdat ik het overlijden van Mandela niet betreur omdat hij een respectabele leeftijd heeft bereikt en de gekte rondom zijn overlijden begrijp ik dan ook niet. Tijdens de apartheid was hij een symbool en die status is hij nooit door daden te boven gekomen.
Dat krijg je als je toch de TV of de radio aanzet. Het golft over je heen en sleurt je zelfs tegen je zin in mee. Je moet en zult rouwen om Mandela. Bedenken dat een voor zijn land relatief groot man is gegaan is niet genoeg. Rouwen zul je , kreng. Condoleantieregisters tekenen moet je verdomme. En als het nodig is meelopen in de Stille Mandelatocht.” Zucht. Als ik de man echt goed inschat dan kijkt hij er van zijn “wolk ” meewarig naar. Maar dat kan ons geen fluit schelen. Hij moet gefêteerd worden. Want het Glazen Huis begint volgende week pas”.
Het gaat niet om Mandela, het gaat om de ‘rouwers’. En ze rouwen ook niet, ze willen even laten horen dat ze hem hebben gekend, een geweldig man, en zij hebben hem gekend! Of alleen ontmoet. Alle bee-enners die hem de hand hebben geschud komen voorbij, een wonderlijke parade. Ze hadden even geen schnabbel en dan komt dit goed van pas. Rare mentaliteit. Doen ze dat alleen in Nederland? Ik heb de tv na 5 minuten uitgezet.
Nu loopt er slechts nog maar EEN verlosser op onze aarde en als bespiegelaar fokke en sukke goed begrijpt is de competitie over WIE IS DE BESTE daarboven ook los gebarsten.
Nou! Wij hebben Pim Fortuyn gehad. Toen was ook de wereld in rouw. 😉
Nee, je bedoelt dat Nederland toen te klein was…..
Nederland is niet belangrijk. Een stipje op de wereldkaart. Mandela was wel belangrijk, voor zover een mens belangrijk kan zijn. Als hij het niet meer was, wie dan nog wel? Dat zijn dood betreurd wordt kan ik goed begrijpen, maar als ik buurvrouw Betty op Facebook een status zie plaatsen over Madiba, dan denk ik ook wel van: mwah. Ik geloof haar rouw niet.
Mensen moeten weer eens leren, dat ze hun vettige klauwen niet overal zomaar op kunnen leggen. Respect of zo je wilt eerbied voor mensen als Mandela kun je ook simpel tonen via terughoudenheid. Als we allemaal echt zo menselijk en zo gevoelig waren als we pretenderen dan zouden we dat van elkaar weten. En dan was al dat hitsige gedoe helemaal niet nodig. Dan hoeft geen enkele Betty welke status dan ook te plaatsen. Wat nu zo verdraaid noodzakelijk is om haar “vrienden” te laten weten dat ze onder het kijken naar Hotter than my daughter zeker wel aan het rouwen is.
Helemaal mee eens. Trouwens met de teneur en rode draad in alle reakties tot nu toe, die me slechts de zekerheid hebben gegeven dat er gelukkig ook een andere kant is dan die inderdaad bijna onbeschofte, in elke geval opdringerige vorm van rouw en treurnis.