De taalpuristen onder ons moeten zich vaker het bloed onder de nagels vandaan gehaald voelen worden bij het opslaan, lezen en doornemen van de krant. Want de enormiteiten in taalgebruik en spelling blijven zich daar dagelijks aaneenrijgen. Zo vergaat het mij tenminste wel. Met dien verstande dat ik tot op zekere hoogte al voldoende eelt op mijn ziel heb gekregen en mijn geloof in verbetering van de mensen op dat vlak allang verloren is gegaan. Mijn enige hoop is dat we dat alsmaar verslechterende tij nog kunnen keren, hoewel ik wat dat betreft ook weer niet met mijn hoofd in de wolken loop en realist genoeg ben geworden. Want zou je dat niet als je voortdurend tegen die muur van onwil en nonchalance aanloopt die telkens wordt opgetrokken met het argument dat als mensen maar begrijpen wat er wordt bedoeld, dat de vorm er verder niet meer toe doet? Zo’n dooddoener, die kennelijk met succes wordt gebezigd, ontneemt je de moed en elk vertrouwen dat het toch nog eens wat wordt met het gebruik van onze taal. Sterker nog. Het blijkt zelfs van kwaad tot erger te kunnen gaan. De normale en daardoor in arren moede geaccepteerde fouten zijn bijna een standaard geworden en hebben nog net geen toegang gekregen tot de Dikke van Dale.
Waardoor media nog altijd meervoud is en het idee dat het een enkelvoudsvorm is, gelukkig de status van misverstand en blijk van onwetendheid heeft behouden. Wat echter niet wegneemt dat de enormiteiten toch alleen maar groter worden en met een vanzelfsprekendheid in de kranten verschijnen die je als taalpurist met recht doen huiveren. Vanochtend, op deze maandag, was het weer raak toen ik een advertentie las waarin gewaarschuwd werd voor het potentieel brandgevaar bij vaatwasapparaten van de merken Bosch, Neff, Constructa en Siemens. Waarna een tekst volgde met aanwijzingen en adviezen om dat risico niet bij de betreffende, maar bij de b e t r o f f e n apparaten het hoofd te bieden, een blunder die verderop in de advertentie nog eens werd herhaald. Dus steigerde ik vanzelfsprekend om zo’n stommiteit, maar werd ik tegelijk vervuld van de vrees dat dit opnieuw zo’n voorbeeld zou zijn van de verschuiving in het gebruik van de Nederlandse taal, die ook wel niet te keren zou zijn omdat het immers in de krant heeft gestaan. En omdat die krant nog altijd een meneer is, heeft ze wel de allure van de bierkaai waar niet tegen te vechten is. Want zover is het met mijn idealisme dus intussen wel gekomen.
robschimmert 
Mijn gedagte is dat taal die je niet spreekt, ook niet moet sgrijven. Dan wort het een stuk eenvoudiger.
Ik denk een onterechte vrees. Degenen die betroffen zouden gaan overnemen omdat het in de krant heeft gestaan, lezen de krant niet.