Pijnbestrijding: een kunst

Door de nood gedwongen en omdat de omstandigheden dat ook nadrukkelijk van mij vroegen, ben ik mij de laatste tijd veel bewuster geworden van het fenomeen pijn en nog meer van welke implicaties het als zodanig kan hebben. De meest opvallende gewaarwording voor mij was wel dat niets zo subjectief is als pijn en daarom heel lastig te objectiveren en dus te meten moet zijn. Waardoor bestrijding ervan des te moeilijker wordt omdat je als hulpverlener allereerst bent aangewezen op de indicaties en ervaringen van degene die de pijn ondervindt. Laat dat de specifieke hulpvraag zijn, dan blijft ze vanwege de ontbrekende objectiviteit toch lastig te doorgronden en moet de hulpverlener, arts of verpleegkundige, maar gissen uit welke middelen geput moet worden om die pijn doeltreffend te bestrijden. Via trial and error wordt gezocht naar een optimaal resultaat, naar de best mogelijke weg om aan de pijn het hoofd te bieden.

Niet dat dat een maximaal effect hoeft te sorteren bij een eerste poging. Vaker is er, als dat direkt wordt bereikt, sprake van een lucky shot, zoals de praktijk die ik tot nu toe heb waargenomen, uitwijst. Stapje voor stapje wordt er een weg gezocht naar dat meest wenselijke samenstelsel van medicaties, wat verschillende soorten naast elkaar kan bevatten en dat in de gegeven omstandigheden voor de betreffende persoon de optimale remedie moet zijn. Waardoor de konklusie zich voor de buitenstaander die ik ten slotte wel ben, opdringt dat hier duidelijk sprake is van een hogere vorm van geneeskunde, omdat ze bestaat uit maatwerk dat op de enkele persoon is toegesneden. Noem het gerust geneeskunst die aldus bedreven wordt en geef er de naam traumatologie aan, waarin deze kunst en wetenschap samengaan en waarvan de beoefenaars mijn grote bewondering hebben gewekt. Vooral omdat routine en gewoonte uitgesloten zijn en telkens die proeve van bekwaamheid moet worden afgelegd, voor het meest kritische en tegelijk dankbare publiek.

Advertentie