Ze is al te lang hier niet meer aan het woord geweest op zondagochtend, Vasalis, dichteres ( 1909 – 1998), die als geen ander in staat is om met taal en met het woord beelden en stemmingen op te roepen en weer te geven. Met als overtuigend bewijs van die vaardigheid haar gedicht “Een witte ochtend”:
Een witte ochtend, eerste dooi
de lucht wit-grijs, egaal gespreid
en aan de lange horizon
welt nu een witte zon.
Geen wind, beweging of geluid.
Er botten waterdruppels uit;
aan iedre tak en iedre struik
zijn knoppen licht.
Een hartstochtsloze en totale aanwezigheid
maakt zich nu kenbaar en het is
of in een diepe adempauze van de tijd,
dichtbij, een pasgeboren kind
zich stil, volmaakt en ademend bevindt.
robschimmert 