Er zijn genoeg mensen, hoewel hun aantal logischerwijs terugloopt door de afschaffing van de militaire dienstplicht, die de tijd dat ze voor hun nummer op moesten komen oftewel ’s konings wapenrok moesten dragen, de mooiste jaren van hun leven noemen. Ik onthoud me verder van een oordeel over die keuze, maar mijn idee is het zeker niet omdat ik het genoegen heb om daarbij aan andere en tegelijk veel betere tijden te denken. De eerste periode die mij daarbij meteen te binnen schiet, dus daarmee het meeste recht lijkt te hebben op dat predikaat van de mooiste jaren van mijn leven, beslaat wel de tijd dat ik in Amsterdam studeerde, van 1965 tot en met 1971. Jaren die samenvielen met het maatschappelijk protest over de gehele wereld en met het tot leven komen van een jongerencultuur. Dat alles had uiteraard zijn weerslag op de sfeer en de gebeurtenissen in Amsterdam, dat toentertijd toch wel gold als ‘the place to be’. Met als gevolg dat ik altijd met mijn neus vooraan stond als er ergens wat te beleven viel. En zoals gezegd was dat meer dan genoeg.
Waren het niet de demonstraties en protesten, dan waren het wel de voetbalwedstrijden van Ajax en DWS of de pop – en jazzconcerten die toen nog in het plechtstatige Concertgebouw werden gegeven. En tussen alle bedrijven door was er uiteraard ook tijd nodig en een glas bier direkt bij de hand om over dit en dat en van alles wat na te kaarten, te filosoferen of te redeneren als er al geen aandacht besteed moest worden aan het politiek bedrijf waarin je als jonge, maatschappelijk betrokken student ook gemakkelijk je ei kwijt kon. Denk maar eens aan ‘Tien over Rood’, de aktiviteiten van de Socialistische Jeugd, het studentenprotest, de Studenten Vak Beweging, de ASVA en last but not least Provo dat zich voortdurend in het middelpunt van ieders, dus ook mijn, belangstelling wist te plaatsen. Kortom, voorwaarden genoeg en redenen te meer om zo de mooiste jaren van mijn leven tot stand te laten komen, waarin uiteindelijk, want dat was wel de aanleiding tot alles, ook nog eens werd gestudeerd. Maar gek genoeg zijn het toch al die bijzaken die in mijn geheugen zijn blijven hangen en de hoofdzaken van mijn leven werden.
robschimmert 
Lagere school.