Elk jaar loop je er weer tegenaan. Maar het blijft verdomd lastig om eraan te wennen. Aan de onmetelijke zwaarte en grijsheid die de maand november telkens weer in petto schijnt te moeten hebben. Wat er de betekenis en het doel van is, blijft volstrekt onduidelijk. Waardoor het welhaast zeker is dat zo´n maand het verdient om vergeten of om gewoon geschrapt te worden. Ze resulteert slechts in zwaarmoedigheid, de winterblues of, als het meevalt, slechts een winterdip. Met jaarlijks weer het dieptepunt dat zo´n maand november ook nog schijnt te kunnen realiseren. Zoals we vandaag, 19 november, hebben mee kunnen maken. Waarop het wolkendek zich pertinent weigerde te openen, alleen maar dieper richting aarde zonk en daarbij slechts donkerder en natter oogde. Gevolg was dat het daglicht zichzelf niet heeft kunnen vinden en in ieder geval niet bij ons binnen drong in tegenstelling tot die depressie die van buitenaf wel haar plaatsje in ons huis vond.
Zwaarmoedigheid die slechts met een spaarlampje hier en een gloeilampje daar nog wat bijgelicht kon worden, tot op het midden van de dag, waarop de zon op haar hoogste punt vermoed kon worden, want in de verste verte onzichtbaar was. Kom er maar eens om, om je op zo´n somberste dag nog welgemoed te voelen. Dagen met gaatjes heten dat die alleen nog maar deugen voor hazenslaapjes en om uiltjes te knappen, ongeacht het uur van zo´n dag. Meer was er wat mij betreft niet van die negentiende november te maken dan dat ik met mededogen dacht aan al die mensen die juist vandaag hun verjaardag mochten vieren. Of was het toch meer moesten, bij een duisternis en een somberte die alleen maar melancholie en tristesse weten op te roepen? Met als enige lichtpunt misschien het idee dat wij vandaag, op deze negentiende november met al haar waardeloosheid, de kortste dag al wel eens konden hebben gehad of in elk geval beleefd.
robschimmert 
Mijn man is morgen jarig 😉 Gelukkig is hij één van de minst sombere mensen ter wereld, maar misschien heeft het juist wel geholpen om op een van de somberste dagen van het jaar geboren te worden 😉
Vandaag scheen hier zowaar de zon even naar binnen! In het weekend was het hier van dat stille, grijze, heiige, doodse weer. Van mij mogen de maanden november tot en met februari overgeslagen worden. Ik dwing mezelf dan wel eens tot een wandeling waar ik ook niet vrolijker van word, maar in ieder geval weet dat ik leef. Al is het in de spaarstand.
Gelukkig is mijn vriendin pas morgen jarig, en ik een week daarna 🙂 Maar dat is novenber ja. Lees het gedicht met die naam van Bloem er maar op na.
Ik weet wat je bedoelt, Rob. Beschreef onlangs al november als mijn “haat-maand”.En daar is niks verkeerds mee gezegd.
Geluk hangt niet af van de hoeveelheid licht buiten.
Nou, van dertig dagen grauw en grijs word ik uiteindelijk echt niet vrolijker.
Nee Ceteris Paribus niet nee.
Nog maar een maandje en de dagen gaan weer lengen. 🙂
Zelf zit ik er niet mee, de dagen ik november gaan even snel voorbij als in andere maanden. Geeft in elk geval aan dat ik me niet verveel en eigenlijk tijd tekort kom. Vandaag overigens een lekker rondje gefietst en tot mijn verbazing bleef het de hele tijd droog.
In het verleden vond ik November ook niet alles, maar de laatste 10 jaar heb ik dat schijnbaar goed opgelost.
Mijn tolerantie voor grauw en somber weer is in de loop der jaren toegenomen. November en december red ik sowieso makkelijk, omdat de afgelopen zomer dan nog in mijn gemoed zit. En dat hoewel de Duitsers er alles aan doen om mijn humeur te verpesten met hun weerzinwekkende kerstgedoe.
Ik heb het nu vooral moeilijk in februari, of meer nog: maart, wanneer de sneeuw nog stééds niet weg wil en het nog zooo lang duurt tot het voorjaar wordt.
Deze dagen zijn nodig voor het spannend contrast met de zonnige lichte dagen. Ik mag niet denken aan een klimaat zonder de vier jaargetijden, zoals nabij de evenaar. Niets is heerlijker dan de twaalf maanden met hun afwisselend weer.
O.k. maar een afwisseling zonder de grijsheid van november is even welkom en geldt voor mij ook nog als afwisselend genoeg.
Bij mij wel. Dagen, wekenlang opgesloten zitten onder een grijs wolkendek, kou en nattigheid, iedereen verstopt zich, de werd is half dood. Daar word ik depri van.