De situatie waarin wij in de loop van de afgelopen drie jaar zijn terecht gekomen, kenmerkt zich door een wonderlijke en tegelijk verrijkende paradox. Even voor een goed begrip het volgende. Sinds bijna drie jaar is mijn vrouw ziek. Nadat aanvankelijke behandelingen perspectief leken te bieden, weten we sedert augustus van dit jaar dat elke hoop op herstel ijdel is en dat ze alleen nog te helpen is met pijnstilling. Levensverlengende maatregelen en ingrepen zijn niet meer aan de orde. Het klinkt allemaal cru, maar het is zoals het is, zoals wij ons eigenlijk al drie jaar realiseren en ook op een bijzondere manier gewaar worden. Want konden wij tot dan ons leventje leiden in onze eigen wereld, gingen wij een beetje en eigenlijk onbekommerd onze eigen gang zonder dat we echt bezig waren met onze direkte omgeving, in februari 2011 veranderde daarin plotseling alles.
Opeens bleek er een wereld om ons heen te bestaan die zich om ons bekommerde en steeds meer bij ons binnenkwam naarmate de tijd vorderde en onze problemen groter werden. Mensen maakten zich naar ons zichtbaar en staken ons de handen toe. Met konkrete hulp, een woord, een ondersteunend gebaar. En alsmaar meer en intenser. Waardoor wij ons nu met onze tegenslag, verdriet en sombere vooruitzichten zowaar in een warm bad wanen, dat voor ons elke dag wordt bereid en dat ons overeind houdt, want ons moed en hoop geeft en ondanks alles zin en betekenis aan ons bestaan. En dat allemaal door de warmte, het medeleven, de bereidwilligheid en opofferingsgezindheid van mensen. Waardoor het voor ons onmogelijk is om in onze narigheid te blijven steken. Omdat we dankbaar zijn en ons bewust zijn geworden van ons geloof in de goedheid en de positieve krachten van al die mensen die niet stoppen om ons dagelijks een riem onder het hart te blijven steken.
robschimmert 
Het is ook bijzonder als je dat op deze wijze mag ervaren. Soms is alle hulp welkom. Ik zag vanmiddag een filmpje over een man die door een ongeluk zwaar op het water terecht was gekomen van grote hoogte. Nog voor de man het water raakte sprongen er al mensen in een boot om hem te gaan redden. Voor die mensen heb ik veel respect, klaar staan als het anderen het moeilijk hebben. Dat is Zen…
Je bericht sluit mooi aan bij een ingezonden brief hier in de krant. Iemand was aangereden, had een heup gebroken, is zeer goed en zeer snel geholpen in het ziekenhuis. Hij kon zich er goed in vinden dat Elsevier in de afgelopen week dat ziekenhuis als beste uit een onderzoek liet komen. Helaas staan dit soort berichten achter in de krant en voorop staat er in veel vettere letters als er ook maar iets niet goed gaat in datzelfde ziekenhuis. Negatief nieuws verkoopt nu eenmaal beter en staan we er vaak niet bij stil hoe vaak het juist goed gaat.
In de moeilijke periodes van mijn ouders stonden ook veel buren, familie en hulpverleners klaar. Zelf waren ze er eerder ook voor de buren als die hulp nodig hadden. Op dit moment verkeren mijn zuster en zwager behoorlijk in de problemen en ook daar veel steun van buren en hulpverlening. Er zijn gelukkig nog altijd erg veel mensen met het hart op de goede plek.
Dit logje heeft mij iets doen vinden wat ik nog niet had. Je kunt het bij mij lezen. Ik begon anders dan ik eindigde, want ik had nog geen idee dat ik het zou vinden toen ik begon. Bedankt.
Dat is inderdaad opmerkelijk, wie er in zo’n siituatie ineens allemaal komen opduiken en waar vandaan.
Zij aan Zij met degenen die je toegenegen zijn, dat is het parool, een kleine bijdrage aan het dagelijkse warme bad, dat zo noodzakelijk is om overeind te blijven in zeer moeilijke tijden van ons bestaan..
Dat is na alle medische zorg, het belangrijkst. Weten dat er mensen zijn die met je mee leven en er voor je zijn.