Drie vrolijke vertellingen

Ook vandaag komen ze weer langs, de drie vrolijke verhalen, de vertellingen die de lachspieren enigszins beroeren, met ditmaal Noorwegen, Jakarta en Nieuw Zeeland als de oorsprong ervan:

De Noorse publieke omroep zendt vrijdagavond een twaalf uur durende breishow uit om het begrip ‘slow tv’, de tegenhanger van gehaaste, flitsende, actuele programma’s, een podium te geven. Een schaap in de wei bij Bergen maakt zich momenteel op voor zijn bijdrage aan de tv-marathon. De wol die hij momenteel op zijn rug draagt, moet voor het einde van het programma om de schouders van een truidrager zitten. ”We kunnen dan zien hoe de mouw van een sweater langer en langer wordt”, aldus producer Rune Moeklebust van zender NRK. ”Het wordt fascinerende, maar vrij vreemde tv.” De NRK heeft al een flinke reputatie opgebouwd op het gebied van slow tv. In februari liet het twaalf uur lang een knapperend haardvuur zien en het proces van houthakken en aansteken dat daaraan voorafgaat. Twee jaar geleden vertoonde de NRK 134 uur lang een varend cruiseschip: een uitzending waar een op de vijf Noren (eventjes) op afstemde.

Een spa in de Indonesische hoofdstad Jakarta maakt voor een nieuw type massage gebruik van pythons, die over het hele lichaam kruipen. De kronkelende bewegingen van de slangen op de blote huid en de adrenaline die bij mensen door angst wordt veroorzaakt, zijn volgens de Bali Heritage Reflexology and Spa goed voor de stofwisseling. De slangen zijn niet giftig, maar wel in staat om een mens te wurgen.

Een 76-jarige man uit Nieuw Zeeland heeft een knikker teruggevonden die hij tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft begraven. John Verboeket begroef in 1942 zijn knikker onder een huis in het dorp Malabar op het Indonesische Java waar hij toen woonde. De Japanners vielen het plaatsje binnen en de knikker mocht niet in hun handen vallen. Zijn familie werd gevangen genomen, maar overleefde de oorlog en vertrok via Nederland naar Nieuw Zeeland. John kreeg kinderen die hij het verhaal van de knikker vertelde. Op aandringen van zijn dochters keerde hij 71 jaar later terug naar Malabar, om te zoeken naar het doosje met zijn knikker. “We gingen naar het huis en ik kroop in mijn goede kleren onder het huis. Er was veel minder ruimte dan toen ik een kind was.” In eerste instantie kon hij de plek waar het doosje begraven was, niet vinden. Zijn dochter wilde de zoektocht niet opgeven en kroop zelf onder het huis. Binnen een paar seconden had ze het gevonden. ”Ik was erg blij”, zegt Verboeket. “Dit is mijn overwinning op de Japanners. Voor hen was het slechts een knikker, voor mij mijn grootste schat.” Hij is van plan de knikker in een glazen kistje op zijn schoorsteenmantel te zetten. “Het vertelt een verhaal dat je weer even kind laat zijn.”