Opleidingsinstituut of handelshuis?

Op de keper beschouwd is het een brevet van onvermogen dat er aan zichzelf wordt uitgedeeld. Een teken van armoede bij nota bene de club die het icoon van het Nederlandse voetbal wil zijn, de etalage van haar mogelijkheden en kwaliteiten, die dus pretenties te over heeft, maar plotseling de eigen ambities zo naar beneden heeft bijgesteld dat het ten prooi lijkt gevallen aan een vlaag van realiteitszin. Of is het toch een vertroebelde kijk op de werkelijkheid van de voetballerij, waar de bestuurders van Ajax last van hebben gekregen? Zijn ze zo gegrepen door de zucht naar geld en winst, met de onvermijdelijke effecten op de hoogten van hun bonussen, dat ze de doelstellingen van hun vereniging totaal onverwacht en eigenlijk in een ommezien hebben bijgesteld? Verkeren zij in het besef dat het tij toch niet meer is te keren, waardoor zij dat op de helft alsnog proberen te doen in plaats van ten hele te dwalen en achter de illusie aan te blijven hollen dat Ajax ooit nog eens tot de top van het Europese clubvoetbal zal gaan behoren?

Verklaart dat hun nederigheid en de stap terug die het bestuur van deze roemruchte club ineens maakte met de uitspraak dat Ajax voetballers met name opleidt voor de buitenlandse competities en hen in het eigen eerste elftal in feite een stageplek aanbiedt om aan de wetten van het internationale topvoetbal te kunnen wennen. Waarmee iedere ambitie verder lijkt afgeschreven en de eerste steen is gelegd om van de Amsterdamse club niet een opleidingsinstituut te maken, zoals wordt beweerd, maar in wezen een handelshuis in de steigers wordt gezet, waar in de toekomst waarde wordt toegevoegd aan talentvolle spelers, welke vervolgens voor dik geld en veel winst naar een buitenlandse club worden verkocht. Zoiets moet er zijn bedoeld. Wat niets meer en zeker niets minder is dan de aanzet tot mensenhandel, die louter winnaars zou kunnen tellen. Bestuurders, spelers en makelaars, als ook niet de toeschouwers in het geding zijn. Want die kunnen met deze aanpak naar het topvoetbal fluiten. Dat gaat voorgoed aan hun neus voorbij, waarmee zij tot de echte verliezers horen die wel met lege handen blijven staan.

Advertentie