Ze behoort niet tot de top van de twintigste eeuwse Nederlandse dichtkunst. Maar met haar constante kwaliteit en nog meer haar milde en zo herkenbare toon heeft Ida Gerhardt (1905 – 1997) een welverdiende plaats gekregen in de Nederlandse literatuur en kan ze zeker tot de betere dichteressen gerekend worden. Zoals bijvoorbeeld gekonkludeerd kan worden uit dit voor haar oeuvre zo typerende “Onder vreemden“:
Het speelt het liefste ver weg op het strand,
het kind dat nooit zijn eigen vader ziet,
die overzee is in een ander land.
Het woont bij vreemden en het went er niet.
Zij fluisteren erover met elkaar.
Heimwee huist in zijn kleren en zijn haar.
En altijd denkt het dat hij komen zal:
Vandaag niet meer; maar morgen, onverwacht –
en droomt van hem en roept hem in de nacht.
Ik wacht u, Vader van de overwal.
robschimmert 
Nooit van gehoord, en dat is jammer denk ik. Mooi gedicht.
Ida Gerhardt kwam uit jullie omgeving. Of ze er geboren is, weet ik niet, maar ze was in elk geval getogen en verbonden met Zutphen.