Mijn drooglegging

Een aantal jaar geleden had ik er opeens schoon genoeg van. Van de ene op de andere dag kwam het mijn neus uit. Wat des te wonderlijker was omdat ik er voordien nooit in had gespuugd. Maar een inval, een spontane gedachte, of liever gezegd de simpele vraag wat ik er nou eigenlijk lekker aan vond, betekenden voor mij zoveel als een kogel door de kerk. Oftewel het besluit om met het gebruik van alcohol te stoppen of drastisch te minderen en het alleen nog tot mij te nemen als ik er echt naar snakte. Dat drinken van een flesje bier, iedere dag, niet eentje, maar zeker twee en ook nog wel eens drie, had het karakter van een gewoonte gekregen. Precies zoals je ’s ochtends je koffie drinkt om weer een beetje van de wereld te worden. Dus dat dagelijkse pilsje had bij mij helemaal niets meer met lekkere trek te maken, maar werd genuttigd omdat ik er gewend aan was geraakt om het elke avond te drinken. Als slaapmutsje, maar ook vaker als middel om de geest te verlichten of om voor even te ontsnappen. Met eenzelfde hardnekkigheid had het bier ook die bijna als vanzelfsprekende plaats gekregen op recepties, verjaardagen bruiloften of andere feesten zonder dat ooit aan de orde was of ik er echt trek in had. Het hoorde er gewoon bij. Het was een deel van je leven, behoorde bij je identiteit. Waarbij eigenlijk nooit de vraag werd gesteld wat al die pilsjes je nou per saldo opleverden.

Meer dan een kater of een houten kop toch zeker niet, welke het met het vorderen der jaren bovendien steeds langer bleken vol te houden. Wat dat drinken voor mij alsmaar minder de moeite waard maakte. Die narigheid had ik er echt niet voor over. Waardoor dat een serieuze beweegreden voor mij was om de alcoholica af te zweren. Omdat ze per slot van rekening niets brachten. De hele afweging werd nog stukken eenvoudiger voor mij toen ik mij eens echt ging afvragen wat er nu zo smakelijk aan is, aan zo’n glaasje bier als het niet getapt wordt bij een buitentemperatuur van tegen de dertig graden. Welk antwoord op die vraag het mij dus nog gemakkelijker maakte om ermee te stoppen. Met de volgende gewaarwording als gevolg. Namelijk dat er nog zo’n misvatting rond het gebruik van alcohol heerst. Het idee dat sterke drank, bier, wijn of whisky, in belangrijke mate bijdragen aan de sfeer en de stemming bij gelegenheden. Het zou de zinnen losser maken en mensen gemakkelijker buiten zichzelf doen treden. Dat kan en zal allemaal best zo zijn. Maar ik merkte al snel dat gezelligheid ook geen tijd kent, zonder de invloed van alcohol, zoals ik mij zonder overal ook net zo eenvoudig en relaxed beweeg en best een gezelligheidsdier blijkt te kunnen zijn, ook weer tegen alle heersende opvattingen in, die blijven volhouden dat het met bier of wijn erbij pas echt leuk wordt. Dus niet, weet ik sinds mijn drooglegging van een paar jaar geleden.

Advertentie