Tolerantie op zijn Hollands

We hebben in Nederland een onnoemelijk grote mond over alle mogelijke vormen van discriminatie waar ook ter wereld. We weten haarfijn waar welke minderheidsgroepen in het gedrang zitten en te lijden hebben van intolerantie. Niemand die onze kennis van dit onrecht in de wereld evenaart. Waardoor de vraag meer dan gerechtvaardigd is hoe het eigenlijk met onze eigen verdraagzaamheid gesteld is. Kennen wij in onze polder minderheidsgroepen die een tweederangsstatus hebben? Zijn er burgers of groepen burgers die zich min of meer achtergesteld kunnen voelen. Niet omdat dat uit een wet of regeling voortvloeit, maar veel meer een gevolg is van een houding die jegens hen wordt ingenomen. En dan gaat het nog niet eens om zichtbaar discriminatoir gedrag als wel om die zogenaamde tolerantie die iedereen zegt te bezitten, maar die in feite zoveel als desinteresse is en te maken heeft met de behoefte om vooral geen poppenkast aan het hoofd te hebben. Omdat anders immers lastig is en afwijkendheid schrijnt en schuurt, waar mensen juist alles graag op rolletjes zien lopen en een zoet en kalm leven prefereren. Zodat men verkiest de andere ofwel de veilige kant op te kijken, oftewel weg te kijken, dat wil zeggen naar die kant waar geen problemen te verwachten zijn en waar het leven loopt zoals het loopt.

Voor die rust, die daar heerst, kunnen minderheden dus nooit zorgen omdat zij anders dan het gros, dan de grootste gemene deler, zijn, dus garant staan voor het ongemak dat meerderheden angstvallig zullen vermijden, daarvan zoals gezegd wegkijken, en daar dan toch de naam verdraagzaamheid aan geven, terwijl er slechts sprake is van desinteresse en niet weten, en eigenlijk zoiets als het verlangen om vooral met rust gelaten te worden. Waardoor je er als minderheid de facto bij hangt, er niet bij hoort, geduld wordt, maar vooral niet meer dan dat, omdat het nu eenmaal niet anders kan. Maar om dat verdraagzaamheid te noemen en in dezelfde adem ervan te reppen dat wij niet discrimineren, lijkt zoveel als hypocrisie. En de vraag voor de zekerheid en ter bevestiging stellen, is zoveel als het antwoord krijgen van de Roma, de homosexuelen, de woonwagenbewoners, de Polen, Bulgaren, Roemenen, allochtonen, asielzoekers, kleurlingen, Joden, hoofddoekdraagsters, staatkundig – gereformeerden, pedofielen, hoeren, AOW-ers, Limburgers, zwaarlijvigen, verslaafden, expats, tattoodragers, alcoholisten, daklozen, rokers, die bij elkaar nog een minderheid zijn van alle minderheden die wij in Nederland kennen en die wij zeggen te tolereren, maar die we dus even goed discrimineren met het enkel en alleen noemen van hun naam. Omdat daar altijd een houding en een gedrag bij past, waaruit als vanzelf een onderscheid moet voortvloeien.