Springtij der hormonen

Achteraf bezien moet ik het eerste springtij van mijn hormonen beleefd hebben zo rond mijn twaalfde, dertiende jaar, te oordelen naar bepaald gedrag dat alleen maar daardoor veroorzaakt kon zijn. In de verhoudingen van vandaag klinkt dat waarschijnlijk niet al te voorlijk. Toen was dat toch de leeftijd waarop je met rode wangen stond te kijken in de vitrines van de plaatselijke bioscoop. Ik werd daar tenminste toen door een voor mij nog onbekende kracht heen gedreven om de affiches en de foto’s van de film “Trapeze” te bekijken. Daarbij ging het mij echt niet om Burt Lancaster en Tony Curtis, maar was het alleen het bekoorlijke lijf van Gina Lollobrigida dat mij naar de entree van de City – bioscoop in Culemborg lokte. En de fascinatie nam zo’n bezit van mij dat ik eigenlijk dagelijks wel een reden vond om haar in elk geval goed te gaan bekijken en met name gulzig op te nemen. Wat lachte het geluk mij toe toen die film nog eens twee maal geprolongeerd werd, waardoor ik drie weken lang, iedere dag mijn hart kon ophalen aan de aanblik van die verrukkelijke Lollobrigida. Leek dit nog een incidentje, een jaar later werden de hormonen mij echt de baas en tegelijk mijn vrienden toen ik naar de middelbare school in Utrecht ging en mij daar toch half en half vrijgelaten voelde. Waardoor ik al snel de weg wist te vinden naar de verlokkingen die de grote stad te bieden had en die op mijn maat als dertienjarige waren gesneden.

Want veel kwaad kon het allemaal niet, hoewel het toen toch heel wat leek als ik op de Utrechtse Steenweg ook weer dagelijks op weg naar het station de vitrine van de nachtclub Limburgia passeerde en mij daarvoor breeduit installeerde om alle fraaie danseressen te bekijken ondanks dat hun edele delen afgeplakt waren met die bekende veertjes of sterretjes. Het mocht de pret niet drukken. Nee, die werd zelfs verhoogd doordat in feite mijn jongejongensfantasie er alleen maar heviger door werd geprikkeld en nog eens een extra stevige impuls kreeg bij dat daartegenover liggende tijdschriftenwinkeltje waar in de etalage een heel repertoire aan nudisten – en naturistenblaadjes lag uitgestald, met uiteraard steeds een banderol eromheen die het meeste fraais aan mijn begerige ogen onttrok. Hoewel ik ook wel eens een meevaller beleefde als de zon maar lang genoeg op die stroken had geschenen waardoor ze wel moesten wijken van de plaatsen die ze behoorden af te dekken voor de blikken van gretige jongelingen zoals ik er eentje was en die daar en zo hun eerste gerief gingen halen. Typischer jaren vijftig kan het bijna niet, zo zoet en haast kinderlijk mijn dromen toen en daar waren, met mijn neus gedrukt tegen een venster dat angstvallig voor mij gesloten bleef omdat daarachter zoiets als zonde was, dus niets met plezier te maken had.

Advertentie