Het moeten voor Bart de Wever verwarrende tijden zijn zoals het oogverblindend succes van de Rode Duivels zonder twijfel een vervreemdende ervaring voor hem zal zijn. Want het is zo maar een stel voetballers dat hem met zijn ogenschijnlijk breed gesteunde wens om België op te delen nu toch maar mooi in de kou en eigenlijk te kijk zet. De zeggingskracht van Eden Hazard en Jan Vertonghen blijkt oneindig veel groter dan de roep van het NV – A om de taalgrens nog verder op te trekken en met de Vlaamse en Waalse ruggen naar elkaar te gaan staan. Voetbal is wel zo konkreet en sleept daarom des te gemakkelijker mee dan de abstractie van rancuneuze leuzen die alleen maar aan kunnen slaan bij gebrek aan beter of een serieus alternatief. De lol van een aantal voetballers werkt aanstekelijk en neemt een natie op sleeptouw in een richting die tegenovergesteld is aan de verongelijktheid van dat verdachte Vlaamse nationalisme. Een positief signaal dat het chagrijn van de Wever en de zijnen overschrijdt.
Binding of scheuring. Die vraag heeft haar antwoord op de meest duidelijke wijze gekregen, zij het langs de minst verwachte, maar ook minst betwiste weg. Namelijk op het sportveld. Waar taal geen rol speelt en ook niet het verschil maakt, hoogstens contraproductief is in functie van dat hogere en gezamenlijke doel, de winst voor België, voor het gehele volk en dat ene vaderland, waarbij het verschil in taal ondergeschikt is, in feite totaal niet telt. Omdat de prestatie met zijn elven wordt geleverd, de winst met hele team wordt behaald. Zoals ook België in gezamenlijkheid verder komt, lijkt de boodschap van het succes van de Rode Duivels, die door het hele land lijkt opgepakt gezien alle enthousiasme. Waar de Wever het verder mee zal moeten doen, terwijl hij waarschijnlijk van schaamte ver weg verscholen onder de tafel zijn best mag doen om wat er over is van zijn zegeningen, om die dus driftig te tellen.
robschimmert 
Je moet natuurlijk wel willen communiceren…