Weergoden en hun profeten

Vandaag had ik weer eens zo’n typisch gevoel van achter het net gevist te hebben en buiten de boot te zijn gevallen. Want als half Nederland op een zondag als deze toch half verzuipt, dan mag gerust de meest toepasselijke beeldspraak worden gebruikt, als dat namelijk zo voelde. We stonden er hier in het Zuiden bij en keken ernaar maar het ging allemaal mooi aan onze neus voorbij, dat stukje heldendom gecombineerd met een beetje slachtofferschap dat dat erbij geweest zijn, het meegemaakt hebben, er middenin gezeten hebben tot zo’n gevleugelde en triomfantelijke ervaring maakt. Zal ik er maar rond voor uitkomen dat ik stiekemweg toch strontjaloers ben geweest op al die Westerlingen die op zo’n verloren zondag als deze was, weer eens een echte zondvloed hebben mee mogen maken? Als het ware in het oog van de storm, dus met hun neus er bovenop hebben gezeten, dus getuige konden zijn van zo’n natuurverschijnsel, 80 millimeter regen, dat je één keer in de drie, vier jaar meemaakt.

Waarbij je verder alle ondergelopen kelders en tunnels en het hoog water in de straten op de koop toe neemt, hoogstens ziet als dat extraatje waarmee je dankzij gemaakte foto’s goede sier kunt maken op Facebook, omdat daaruit blijkt dat je er bij bent geweest. Als dat niet het goede gevoel geeft en bovendien al die omstanders en lezers de ogen uitsteekt, omdat zij er niet bij konden zijn en niet die unieke ervaring mochten ondergaan, dan weet ik het dus echt niet meer. Juist omdat ik al zo lang op zo’n gelegenheid, zo’n buitenkans zit te vlassen. Maar ze worden mij hier in Limburg blijkbaar niet gegund door die Hollandse meteorologen die alle stortbuien via hun computeranimaties langs mijn neus manoevreren. Moet ik mij dan toch maar verlaten en mijn hoop vestigen op de weerman van L1 die ons hier vast ook wel eens wat noodweer gunt? Waarbij ik dan wel hoop dat hij de donder en bliksem buiten beschouwing laat, omdat ik daar nou ook weer niet op zit te wachten.

Advertentie