Het potje van Hilversum

Natuurlijk kan de politiek voor open doel scoren als het om de bezuinigingsmogelijkheden bij de publieke omroep gaat. Want als er de afgelopen jaren ergens een potje is gemaakt van de besteding van overheidsgelden, dan toch zeker bij die club in Hilversum, die er met het maken van programma’s en het nastreven van kwaliteit daarin de afgelopen jaren steeds meer met de pet naar is gaan gooien door doodleuk elders verwezenlijkt succes na te bootsen. Gewoon datgene nadoen waar de commerciële zenders hun geweldige kijkcijfers en kolossale reclameblokken mee scoorden. Gemakzucht bleek zo de goede raadgever voor de publieken bij de samenstelling van hun programma-aanbod. Waarom nog moeilijk doen als het met net zoveel moeite en nog meer resultaat stukken eenvoudiger kan, viel te horen op het Hilversumse Mediapark. Met als vanzelfsprekend gevolg doublures en vaker schokken der herkenning als er weer eens een format werd aangeboden dat elders al hoog en breed was uitgevonden en zelfs uitgekauwd. Maar of Nederland daar op te wachten zit, is steeds meer de vraag geworden ook in het licht van het platte vermaak dat de uiteindelijke resultante van die invalshoek was. En dat gefinancierd met Nederlands belastinggeld, dat daarom gerust over de balk gesmeten genoemd kan worden omdat het noch kwaliteit noch enige toegevoegde waarde genereerde.

Loop voor de aardigheid, hoewel het dat uiteindelijk niet meer genoemd kan worden, het programma-aanbod van de publieke omroepen van een enkele week na en de schrikbarende konklusie dringt zich op dat de overbodigheid de kritische kijker en luisteraar van alle kanten toelacht en dat het gelijk is aan het zoeken is naar een speld in een hooiberg, als er wordt geprobeerd elementen van vernieuwing in die hele waaier van programma’s te ontdekken. De spruitjeslucht en aangebakkenheid walmt je van alle kanten toe, wat meteen de enige kraak en smaak is die daar nog bij te bespeuren is. Maar of je dat echt onderscheidend mag noemen, is in dit verband wel de grote vraag. Waar dat toch de allereerste eis is die je als geldschieter en subsidieverstrekker mag stellen, zoals het alleszins logisch is dat voor die bergen met geld meer terug verwacht mag worden dan doublures, plat getreden paden, fantasieloosheid plus torenhoge salarissen die nu worden betaald om zulke wanprestaties te leveren. Met daaruit logischerwijs voortvloeiend de zelfgenoegzaamheid die inherent is aan dit soort beloningen, alsook de improductiviteit met van die geldstromen waaraan geen eind lijkt te komen. Waardoor wel een eigen wereld met een identieke beleving moet ontstaan die vruchtbare bodem is voor verongelijktheid en zich niet begrepen voelen, zoals op die Hilversumse Olympus momenteel gebeurt en waar de politiek heel hard in ingrijpt om een publiek bestel te redden, dat weer terugkeert naar het leveren van kwaliteit.

Advertentie