Vertrek naar Oberstdorf

Een van de aardigste programma die de Nederlandse publieke omroep te bieden heeft, is “Ik vertrek”. Al eerder schreef ik er hier over en verwoordde toen mijn verbazing over de kolossale onwetendheid plus het portie onbenul dat mensen er soms toe beweegt om alle schepen hier achter zich te verbranden om in den vreemde een totaal onbekend avontuur aan te gaan. Wat dan genadeloos door camera’s werd vastgelegd en uiteraard flinke porties leedvermaak opriep bij de televisiekijker thuis. Mijzelf inbegrepen, durf ik nu gerust te zeggen. Maar ook daarvan kan genoeg genoeg zijn, merkte ik op een gegeven moment. Want na ettelijke malen dat zelf gezochte en gemaakte leed te hebben gezien, was bij mij de emmer echt vol en hoefde het van mij niet meer over die boeg gegooid te worden. Waarna ik die serie voor een tijd voor gezien hield om enkele weken geleden, toen ik er bij toeval weer eens naar keek, aangenaam verrast te worden door een geheel andere toon die erin aangeslagen werd. Omdat succes en het goede gevoel opeens ook in het buitenland gerealiseerd bleken te kunnen worden. Door onopvallende mensen die niets anders in het geding te brengen hadden dan hun toewijding, integriteit en een minimum aan pretenties en daarmee een hoge gun-factor scoorden.

Ze deden gewoon en daardoor gek genoeg om hun plek in het Beierse Oberstdorf te vinden, die doorsnee – Limburgers die aan hun onopvallende leven als planner bij de NS in Maastricht en als medewerkster in een modehuis in Echt na dertig jaar een andere, spannender draai wilden geven. Net de vijftig gepasseerd wilden zij hun droom van een chocolaterie in het Zuiden van Duitsland najagen en vorm geven. Wat ze zonder veel poeha en met dicht bij zichzelf te blijven voor elkaar kregen en wat er tegelijk uitzag alsof dit succes hen als vanzelf toelachte. Zo werd dit verhaal van die Limburgers in Beieren in de huiskamer gebracht, een geschiedenis die zich zonder horten of stoten en zonder de minste tegenslag uitrolde in dat Duitse Oberstdorf. Zo weinig enerverend en opzienbarend bleek de voorspoedige vestiging van hun Konditorei dat je er als willekeurige Nederlandse kijker welhaast bij ging geloven dat die hele onderneming zoveel als een fluitje van een cent is geweest en dat dat hele vertrek naar Oberstdorf op zich een ingreep is geweest die die twee mensen het goede gevoel dat zij zochten, ook daadwerkelijk en probleemloos heeft gebracht. Met als de dwingende slotsom dat hen dat succes van harte werd gegund, die mensen waarin wij onszelf herkenden en die daardoor “Ik vertrek” in deze vorm zo appetijtelijk maakten.

Advertentie