De liefde is in alle mogelijke toonaarden bezongen en beschreven. Maar er zullen er waarschijnlijk weinigen zijn die daarvoor dezelfde bewoordingen hebben gebruikt als Jan Jacob Slauerhoff (1898 – 1936) dat deed in onderstaand gedicht, dat daardoor zijn unieke en ook cynische strekking kreeg:
Liefde is niets dan dagelijks verder gaan
Door dorre woestenijen
Om na den nacht saam moe weer op te staan
Uit duistre valleien.
Liefde is niet een wijdverklaard begrijpen,
Een stijgen tot het licht,
En niet oneindig zijn en ook niet rijpen
Tot innerlijk gezicht.
Want leven is geen vast geluk, maar een rampspoedig
Dolen in ‘t labyrint
Van de gevoelens; wie de weg weet is hoogmoedig,
Als onervaren kind.
Liefde is alleen elkander droef verdragen
Als vrouw en man:
Twee vijanden die toch elkander schragen
Zo nu en dan,
En, daar God voor hun wanhoop en hun vragen
Geen heul, geen antwoord heeft,
Soms naar de eeuwigheid de zweefvlucht wagen
Die een omhelzing geeft.
robschimmert 
Dit kan alleen geschreven zijn door iemand die al dood was voor hij geboren werd.
Vergis je niet. Ga zijn levensgeschiedenis maar eens na. Deze man heeft in die korte tijd voor drie geleefd. Was onder andere scheepsarts in het Verre Oosten……
Maar dat is nog steeds geen reden om dood te gaan voordat je geboren werd.
Foutje! Bedankt! Is, zoals je zult zien, gekorrigeerd.