Om eerlijk te zijn heeft hij mijn hart gestolen waar hij het gros van de mensen tegen zich in het harnas jaagt, zoals onder andere ook die 50.000 Ajax – fans die het de afgelopen dinsdagavond al heel gauw met hem en zijn flamboyante gedrag in het veld hadden gehad getuige de fluitconcerten die telkens op hem neerdaalden als hij maar in de buurt van de bal te bekennen was. Bij mij kan hij al langer niet meer kapot. Want never a dull moment met Mario Balotelli, spitsspeler van AC Milan, die met zijn gedrag en zijn streken van het voetbal een schouwspel maakt dat hij uit de verveling van dat eeuwige rondspelen weet vlot te trekken met opeens zo’n dolkomische inval van hem die totaal nergens op slaat. Een opzichtige val, een theatraal gebaar, een pesterijtje hier of een mislukte sliding daar. Het behoort allemaal tot het repertoire van deze rasartiest die negenentachtig minuten lang 
over het veld sjouwt met een air om zich heen alsof hij er ook niks aan kan doen dat hij daar toevallig aanwezig is, waar hij wat hemzelf betreft elders veel meer en leukere dingen te zoeken heeft.
En omdat het dus maar moet, dat voetbalpotje, doet hij eraan mee en zoekt daarin achteloos en als het ware per ongeluk zijn kansen om zo zijn teamleden nog enigszins van dienst te kunnen zijn. Maar voor de rest moet je bij Mario niet gedurende die negentig minuten zijn als hij dus met zichzelf bezig is en alles en iedereen in de weg loopt en eigenlijk slechts irriteert en stierlijk verveelt. Wat meteen zijn kracht is omdat hij zo zijn tegenstander in slaap sust en zand in de ogen strooit om in die ene minuut toch dodelijk en doeltreffend toe te slaan, in welke vorm dan ook. Met een schot uit het niets of met die versierde penalty, zoals Ajax dus heeft ondervonden en moest merken dat die Mario Balotelli, die wedergeboorte van Nat King Cole en Edgar Davids tegelijk, een kruising is tussen een sluipmoordenaar en het paard van Troje, die dus uit het niets, uit de anonimiteit plots opduikt en zijn slag slaat om daarna onverhoeds weer zijn weg te gaan. Ongrijpbaar en onbegrijpelijk, maar daarom wat mij betreft te fascinerend om hem als een halve gare weg te zetten en uit te fluiten. Omdat hij telkens weer toch zo slim blijkt dat hij het laatste kan lachen en dat daarom ook het beste doet, met zijn breedst mogelijke grijns.
robschimmert 