De glijvlucht van ons voetbal

Als er nog het idee mocht bestaan dat het Nederlands club – en competitievoetbal iets voorstelt dan wel meespeelt op Europees niveau, dan zijn het toch wel de feiten die zo’n zoete droom wreed verstoren en eigenlijk tegelijk laten zien dat de plaats die het Nederlands elftal op de wereldranglijst inneemt, de achtste positie, in hoge mate geflatteerd is. Want die verhoudt zich aan de ene kant niet met de uitermate povere prestaties van Nederlandse clubs in Europese competities. Terwijl Nederlandse voetballers welke in het buitenland spelen, vaker in de grote competities, zoals de Engelse, Duitse, Spaanse of Italiaanse, daarin, op een enkele uitzondering na, nagenoeg geen indruk maken en zelfs nauwelijks aan spelen of een actieve rol daarin toekomen. Wekt daarom die hoge rangschikking van het Nederlands voetbal toch de nodige verbazing, veel minder verwonderd hoeft men te zijn door de wetenschap dat onze Eredivisie niet eens meer een Mickey Mouse – competitie is. Ze is nog minder dan dat, want verworden tot een opleidingsinstituut voor de buitenlandse en kapitaalkrachtige clubs, welke tegelijk clubs herbergt die in reguliere wedstrijden die uit en thuis worden gespeeld, niet eens meer opgewassen zijn tegen de nummers een en twee van landen als Bulgarije, Luxemburg en Roemenië.

Zo fout kan het dus gaan met de status en het prestige van ons nationale voetbal, dat zo rap in een neerwaartse spiraal en een glijvlucht naar beneden lijkt te zijn terecht gekomen. Maar het meest vege teken van al deze onheilspellende signalen is af te lezen uit het feit dat drie van de vijf topscorers van de Nederlandse eredivisie afkomstig zijn uit IJsland, een land dat evenveel inwoners telt als een stad als Utrecht en dat internationaal bezien in prestatief opzicht helemaal niets in de voetbalmelk te brokkelen heeft, maar wel mannen als Finnbogasson, Sigthursson en Johansson in onze Eredivisie de sterren van de hemel ziet spelen. Over scheve verhoudingen gesproken en tekens aan de wand, die voor de toekomst van ons nationale voetbal heel weinig goeds voorspellen, als wij kollektief onze kop in het zand blijven steken door tevreden te zijn met de spanning die de top van ons voetbal vertoont met daarmee samenhangend de hoge en ook toenemende bezoekersaantallen. Ik houd het er maar op dat dat opnieuw bewijst dat in ons kleine land de kinderhand gauw is gevuld bij dat alsmaar terugkerend gevoel dat wij bij alles de hemel denken te bestormen of in elk geval ondersteboven van onszelf zijn.