Nederland wielerland

We gaan het zowaar weer eens een keertje meemaken dat het Nederlandse wielrennen victorie kraait tijdens een Wereldkampioenschap Wielrennen. Niet één keer, waarbij er nog van een toevalstreffer kan worden gesproken, niet twee keer, nee, tot nu toe drie keer en dat nota bene op een parcours in de omgeving van Florence dat door kenners al werd aangeduid als een van de zwaarste en meest selectieve van de laatste twintig, dertig jaar. Waarbij door hen werd verwezen naar het historische WK van Sallanches in 1980 waar Bernard Hinault afgetekend kon winnen dankzij de zwaarte van dat toen uitgezette parcours, aan de voet van de Franse Alpen. Omdat het circuit in en rond Florence dus een vergelijkbaar profiel heeft, kunnen de overwinningen die de Nederlanders daar tot nu toe hebben weten te behalen en mochten bekronen met een regenboogtrui en het Wilhelmus, niet hoog genoeg aangeslagen worden, want bepaald niet gestolen waren omdat allen solo als eersten aan de finish arriveerden.

Zodat gerede trots op hun prestaties meer dan op hun plaats is. Allereerst op de overmacht waarmee Ellen van Dijk, dat wil zeggen met grote voorsprong op nummer twee, het tijdrijden bij het vrouwen won. Vervolgens de even afgetekende zege van Mathieu van der Poel bij de junioren, die daarmee tegelijk liet zien dat Nederland als wielerland voor de toekomst ook weer het nodige in petto heeft. En ten slotte was de wijze waarop Marianne Vos, ja zij weer, haar derde wereldtitel behaalde, opnieuw indrukwekkend en misschien nog wel imposanter dan de vorige omdat zij torenhoog favoriete was en dat op die loodzware 140 kilometers alweer wist waar te maken, terwijl de voltallige concurrentie en bloc op haar wiel reed. Kortom, drie prestaties die het verdienen om ingelijst te worden omdat ze Nederland als wielerland op de kaart hebben gezet en daarmee ons land hebben geplaatst in mijn portret van de dag.