Het tekort van Verbeek

Het ontslag van AZ – trainer Gert-Jan Verbeek is op zich niet het bewijs dat de voetbalwereld een samenstelsel is van raadselachtige en ongrijpbare processen. Een beetje kenner en liefhebber van die sport weet al langer dat dat zo is, zodat dit incident in feite de zoveelste bevestiging daarvan genoemd kan worden. Want wat elders niet of nooit wordt vertoond, krijgt men in de voetballerij met gemak klaar. Daar kun je zonder probleem op de keien komen te staan, ook al presteer je naar behoren en kun je zelfs verwijzen naar recente successen, zoals daar in het geval van Verbeek alleszins sprake van was. Want AZ behaalde onlangs als enige Nederlandse club een overwinning in het Europese voetbal. Wat echter het hele ontslag onbegrijpelijker en daarmee dramatischer maakt, is dat deze trainer zijn papieren kreeg een halve dag nadat zijn team de koploper in de vaderlandse Eredivisie had verslagen. Inderdaad, voor een normaal mens niet te bevatten en daarom juist mogelijk omdat het zijn beslag kreeg in die omgeving waar emotie en asociaal denken vaker de richtsnoer van bestuurlijk handelen zijn. Maar wat de kwestie des te pijnlijker maakte, was dat hier spectaculair een proces tot uitdrukking kwam in de vorm dus van dat ontslag, dat identieke kenmerken vertoonde met die van konflikten welke zich op zoveel plaatsen in onze samenleving, in het bedrijfs – en verenigingsleven om een paar voorbeelden te noemen, voordoen.

Alleen treden ze dan nauwelijks in de openbaarheid, om er niet minder dramatisch om te zijn als ze vaker ook nog eens beslecht worden bij een kantonrechter die een arbeidsrelatie beëindigt. Het gaat daarbij normaliter om de geschiedenis van de spanning tussen het individu en een groep, de tegenstelling daartussen welke gaandeweg krachten vrijmaakt die het individu dat naar eigen idee goed presteert en functioneert, volkomen blijken te vermalen. Omdat hij in zijn ambitie en ijver geen oog heeft voor processen die in werking treden in de werkelijkheid van de groep om hem heen, en het kontakt kwijt raakt met de dynamica van de groep en haar leden. Van wie belangen, gevoelens en denkbeelden meer en meer haaks gaan staan op die van die enkeling die zich daardoor alsmaar verder verwijdert van die groep, die wel essentieel onderdeel is van zijn funktioneren, maar waarop hij zijn aandacht en focus te veel blijkt te hebben verloren. Met als gevolg de totstandkoming van onderhuidse spanning jegens hem welke onvermijdelijk leidt tot de uitstoting van die eenling die dan de ontreddering nabij is en het totaal niet zal begrijpen omdat hij zijn werk toch altijd goed deed. Waarbij hij niet door heeft dat de kracht van het gelijk hebben niet opweegt tegen het gelijk krijgen. Welke vorm van vermoorde onschuld Gert – Jan Verbeek vandaag ook overduidelijk liet zien en daarmee bepaald niet de eerste was en zeker niet de laatste zal zijn geweest. Omdat het menselijk tekort zich hierin immers ook manifesteert.

Advertentie