Romanticus op de Kersenmarkt

Er zijn van die plekken waar je, als je dat van nature niet bent, wel romanticus moet worden. Laat mij de lof zingen van zo’n oord waar ik onvermoede kanten en trekken in mijzelf heb leren ontdekken en dat daarom in mijn bestaan een geheel eigen leven is gaan leiden. Ga met mij naar de Kersenmarkt in Maastricht, waar zich een etablissement bevindt dat de naam van café niet verdient, omdat het daar ver boven uitstijgt. Noem het trefpunt, een ontmoetingscentrum waar de drank en de hap niet de aanleiding voor het bezoek zijn, hoogstens als die bijkomstigheid fungeren om een verblijf daar te veraangenamen. Omdat het zijn op die plaats veel meer brengt en inhoudt. Neem alleen al die ervaring van mij met een van de obers die daar uiteraard wel rond moeten lopen als verbindend element tussen het daar vertoevend publiek en daardoor ook uniek in hun soort zijn, heb ik mogen merken. Want noem mij ergens anders een ober die mij net als zijn Maastrichtse kollega ook in had kunnen wijden in de hedendaagse Portugese literatuur, die mij attendeerde op de schoonheid van het werk van Samarago en Lobo Antunes en mij en passant informeerde over de ins en outs van het Lissabon van nu. Kom daar maar eens in een ander café om. Ik zou niet weten waar. Waarmee de atmosfeer van die plaats met de naam “Au mouton blanc” in feite haarscherp is geschetst.

Wat tegelijk verklaart waarom ik daar ook meer en meer de schrijver en chroniqueur, de weblogger in mijzelf begon te vermoeden. Omdat je dus achter haar vensters de bekoring van de vroege Maastrichtse morgen ontdekte als het eerste zonlicht de Wolfstraat en daarna de Kersenmarkt begon aan te raken alsook de hoofden van de eerste passanten. Met een koffie die daardoor en op dat moment extra pikant en eerlijk smaakte. Net zoals dat dat glas bier als geen ander beklijfde als je het tot je nam op zo’n natte en duistere decembermiddag als alles en iedereen door de regen voort ijlde, op weg naar niks en nergens, omdat er nu eenmaal inkopen moesten worden gedaan. Welk schouwspel zich dan voor je voltrok, achter glas en op afstand, waardoor je je in rust slechts hoefde te verbazen als je die wereld messcherp vanaf die plek zag krioelen en haar ware proporties hervinden. Een panopticum dat zich in al haar volheid voltrok gezien vanuit “Au mouton blanc”, waar het op het Vrijthof en het Onze Lieve Vrouweplein bij de schijn en de illusies bleef. En zo dicht bij jezelf en de werkelijkheid rondom, ontkom je er vanzelf niet aan om meer van jezelf te zien en zelfs romanticus te worden. Zo is het mij althans dus vaak op de Kersenmarkt in Maastricht vergaan, als er weer een nieuw licht op mijzelf werd geworpen en ik vond dat ik daarover beslist wat moest schrijven.

Advertentie