Ze zijn ontegenzeglijk in opmars en overal meer en meer om ons heen te zien. Ze vallen op als je er tenminste oog voor hebt en een beetje oplet. De horken winnen terrein en hun gedrag grijpt om zich heen zonder dat ik precies weet wat daar de oorzaak van is. Zijn we als naoorlogse generatie zo te kort geschoten dat dit type mens aan onze schoot kon ontspringen? Zijn we zo met onze eigen worsteling, met onze emancipatie bezig geweest dat we even vergeten zijn om onze kinderen sociale vaardigheden en empathie bij te brengen? Of heeft het internet de mogelijkheden opgeworpen waardoor een mens zich kon terugtrekken en opsluiten in een eigen wereld waarin het eigen gelijk slechts telt en zelfreflectie, laat staan die spiegeling door derden, nauwelijks nog aan de orde is, waarin elk geluid en ieder beeld van een buitenwereld ontbreekt. Met als vanzelfsprekend gevolg dat de individu dan nog op het enige kompas vaart dat er voorhanden is, namelijk het eigen, en zich naar de standaard daarvan verder ontwikkelt. Iets in die geest moet het zijn, waarbij het onontkoombaar is dat de eigentijdse media daar nog eens een schepje bovenop doen als zij met hun aanbod overwegend kaders en dimensies bieden die zelfbeelden slechts kunnen vergroten en zeker niet bijdragen tot vormen van zelfkritiek, want die worden in die programma’s waarin het ik centraal staat, uiteraard te niet gedaan.
Dat moet ongeveer de voedingsbodem zijn waarop die horken die, zoals gezegd steeds meer opduiken, kennelijk welig kunnen tieren en dus ongestraft en ongecontroleerd gedrag vertonen dat een weldenkend mens met stomme verbazing slaat en waarvan ik in een kort tijdsbestek diverse voorbeelden heb gezien, die mij de adem benamen, terwijl ik nog op afstand toekeek, het mij gelukkig niet overkwam. Ik beperk mij tot een enkel schrijnend incident dat wel als maatgevend te beschouwen is voor de vele soortgelijke gebeurtenissen die in verschillende gradaties mij passeerden en welke de aanleiding vormden voor deze overpeinzing. Het is het verhaal van die man van 38 jaar die net twee maanden vader was nadat hij al een relatie van zes jaar met zijn vrouw had gehad, en die op een ochtend bij het wakker worden haar langs zijn neus weg vertelde dat hij nog wel van haar als moeder van zijn kind hield, maar dat ze voor hem niets meer als partner betekende. Waarmee het wat hem betreft dus einde verhaal van hun relatie was en hij zijn vrouw onzacht en vooral onaangekondigd uit haar droom van het jonge moederschap hielp en zich als die eigentijdse en uitgesproken hork manifesteerde. Met, zoals gezegd, tegelijk teveel evenbeelden daarvan op dit moment in mijn omgeving, maar nog meer in het publiek domein, om dus te kunnen konkluderen dat we gezamenlijk getuige zijn van een opmars der horken, die niet meer te stuiten lijkt.
robschimmert 
Helemaal mee eens, niets meer aan toe te voegen!
Mannen die jonge moeders aan hun lot overlaten zijn zo oud als de weg naar Rome, volgens mij.
O, ik heb nog wel een paar voorbeelden van andersoortig horkengedrag, van mannen en vrouwen. Maar ik vond dit het meest grove staaltje dat overigens niet eenmalig is in mijn gezichtsveld, want het niveau van incident verre voorbij is.
Wat betreft je voorbeeld: ik vind het vooral triest dat iemand, een man, zijn partner en pasgeboren kind in de steek laat, en niet wat eerder, vóór de zwangerschap bedenkt dat hij niet verder wil met zijn vrouw. Maar het hele verhaal ken ik niet, en ik wil daar dus verder geen mening over hebben.
Maar het gaat mij niet om de triestigheid, maar vooral om de botte horkerigheid, de onbeschoftheid die terrein wint. Daar wil ik wel eens wat over horen. Niet of dit nu een akelig verhaal is. Want dat is het. Dat weet ik ook wel
Dat ben ik absoluut met je eens, dat de wereld vergroft en verhorkt. Ik kan daar ook heel wat voorbeelden van geven, maar ik wil daar geen (negatieve) energie aan besteden. Jij noemde dit geval als voorbeeld van horkerigheid, ik vind de timing van dje man zeker het toppunt van lompheid, maar zoals met alles: ik weet niet wat eraan is vooraf gegaan. Misschien wou die man al eerder bij die vrouw weg en is ze stiekem de pil ‘vergeten’ om hem aan zich te binden. Dat zou ik ook bijzonder asociaal en schofterig vinden. En in dat licht is zijn horkerig gedrag misschien een reactie op het hare …… Ik probeer dingen altijd in de complete context te zien. 🙂
Nou, deze verdichtingen en veronderstellingen moet ik meteen naar het rijk der fabelen verwijzen omdat ik de kwestie van redelijk nabij ken. En omdat er sprake was van een botte, hufterige overval heb ik hem hier als voorbeeld gehanteerd. Van tweezijdig asociaal, lomp gedrag was dus geen enkele sprake. Dat wilde ik maar meteen gezegd en afgekaart hebben.
Natuurlijk is het een hork. En een gewetenloze slappeling. En hij zal het nooit beter krijgen want what goes around comes around. Ik weet niet precies waar dit gedrag aan te wijten is, maar hoe vaak lees je niet ergens, of zie je iemand op tv zeggen dat tevredenheid niet genoeg is maar dat ze gelukkig moeten zijn. Waarschijnlijk snappen ze dat hele begrip niet en denken ze omdat de seks niet goed is dat ze ongelukkig zijn. Totdat ze zelf een keer in de steek worden gelaten. Ik zag een keer op tv een man, nou ja man, die op zolder woonde omdat hij geen andere woonruimte had, hij had zijn vrouw bedrogen en zijn gezin ontwricht. Toen ze hem vroegen waarom hij niet voor ze zorgde zei hij doodleuk: ja sorry, ik kon het niet meer. In plaats dat hij zei: ik ben een gewetenloze slappeling, dat zou ik meer gewaardeerd hebben. Als ik dat zou doen zou ik depressief worden en me doodschamen en waarschijnlijk afglijden. Of het verhaal van de directeur die zijn 25e-jarige trouwdag vierde, groot feest en de volgende dag was hij weg met zijn secretaresse. (Vaassen) Dan lig je dus ergens anders te seksen terwijl je kinderen hun vader missen. Goed, dat lijken horken. Als vrouwen het flikken krijgen ze altijd begrip, want de man gedroeg zich als een hork en de relatie werkte niet meer. Ik hoorde het verhaal hoorde van die eikel, die schrijver, hoe heet die vent, Knoet of zoiets. Jezus, wat een slappeling. Maar ja, half Nederland loopt met hem weg. Nederland is ziek.
Dat is even een ongenuanceerde versie van mijn algemene mening. Die enorm kan afwijken van individuele gevallen, waarvan ik de achtergrond ken. Maar ja, dat ben ik. Nooit een vast standpunt. Wat dat betreft ben ik zo slap als wat. Maar mijn trots is er en ik ben verantwoordelijk voor mijn gezin. Zo voel ik dat en dat wil niet zeggen dat ik nooit gecharmeerd ben van een andere vrouw. En ik hoop en doe mijn best om nooit zo’n hork te worden. Trots was vroeger een positieve eigenschap, nu een negatieve want met trots ben je egoïstisch bezig en voel je je beter dan een ander. Maar ja, dat is soms ook zo.
Helemaal eens met je dus, Mack. Maar het beperkt zich niet alleen tot relaties. Probeer eens op je werk horkerig gedrag op te sporen. Je slaat steil achterover. Ik gaf een voorbeeld. Maar ik heb er nog twee, drie bij de hand in heel andere situaties waarin ook vrouwen, geschoolde, ongemeen uit de bocht vliegen, elk respect voor mensen vergeten en links en rechts aan het schofferen zijn alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is. Want het moet allemaal kunnen en mag best gezegd worden, weet je wel….Maar ondertussen worden argeloze mensen op die manier compleet afgebrand. Mag ik dat verschijnsel verontrustend vinden?
Ik zie van alles op mijn werk. Wat me opvalt is dat mensen die eruit zien als horken het vaak niet zijn en andersom.